PROFILPELAJAR.COM

Niszczyciele typu Dardo
Kraj budowy	Włochy
Użytkownicy	Regia Marina; Polemiko Naftiko
Zbudowane okręty	4/8
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1205 (1 224) ton standardowa,; 2116 (2 150) ton pełna
Długość	96,15 m
Szerokość	9,75 m
Zanurzenie	3,15 m
Napęd	2 turbiny parowe Parsonsa, 3 kotły, Moc 44 000 KM (32 800 kW)
Prędkość	38 węzły (70 km/h)
Zasięg	4600 mil morskich (8 500 km) przy prędkości 12 węzłów
Załoga	185
Uzbrojenie	4 działa 120 mm (2x2); 2 działa przeciwlotnicze 40 mm; 4 najcięższe karabiny maszynowe 13,2 mm; 6 wyrzutni torped 533 mm (łącznie 21); 54 miny

Niszczyciele typu Dardo (Freccia) – typ włoskich niszczycieli zbudowanych dla Włoskiej Marynarki Wojennej w liczbie czterech sztuk w latach 30. XX wieku, służący podczas II wojny światowej.

Historia

Niszczyciele zostały zaprojektowane po uzyskaniu pierwszych doświadczeń z eksploatacji niszczycieli typu Turbine. Dla umożliwienia wspólnych działań z nowymi krążownikami zdecydowano zaprojektować niszczyciele o większej prędkości i zasięgu^[1]. Okręty zostały zaprojektowane przez stocznię Odero(inne języki), która jako punkt wyjścia potraktowała projekt typu Turbine^[1]. Nieco zwiększono wymiary kadłuba, a wyporność standardowa wzrosła z 1027 do 1202 ton^[1]. Zachowano takie same uzbrojenie główne w postaci czterech dział kalibru 120 mm, lecz wprowadzono działa nowszego modelu 1926, o dłuższej lufie długości 50 kalibrów zamiast 45 kalibrów^[2]. Moc siłowni zwiększono z 40 do 44 tysięcy ton^[1]. Architektura okrętów miała być początkowo taka sama, lecz już po rozpoczęciu budowy zmieniono projekt w celu zwiększenia pola ostrzału działek przeciwlotniczych i dwa kominy połączono w jeden szerszy, a przy tym przesunięto do tyłu nadbudówkę dziobową^[2]. Stały się one pierwszymi włoskimi niszczycielami w jednokominowym układzie, który stał się później charakterystyczny dla kolejnych włoskich projektów^[3]. We włoskiej literaturze typ ten nazywany był Freccia, lecz w anglojęzycznej literaturze dominuje nazwa Dardo^[2].

Zamówiono cztery okręty w ramach programu na 1928/29 rok, po dwa w dwóch stoczniach^[2]. Stępki pod ich budowę położono w 1929 roku, wodowano je w latach 1930–32, a weszły do służby w latach 1931–32^[2]. Cena kontraktowa jednego okrętu wynosiła od 13,6 mln lirów (stocznia CT Riva Trigoso) do 14,45 mln lirów (stocznia Odero)^[2]. Jeszcze w październiku 1929 roku zdecydowano zamówić cztery kolejne okręty zmodyfikowanego typu Folgore^[2].

Cztery zmodyfikowane okręty typu Idra zbudowano w 1933 roku dla Grecji. Greckie okręty zamówiono w 1929, główna różnicą w porównaniu do okrętów włoskich było umieszczenie 4 dział 120 mm w pojedynczych stanowiskach, podczas gdy na włoskich okrętach montowano działa w stanowiskach podwójnych.

Okręty włoskie

Okręt	Stocznia	Zbudowany	Los
Dardo	Odero(inne języki), Sestri Ponente(inne języki)	6 września 1930	Przejęty przez Niemców jako TA31. Zatopiony przez załogę 24 kwietnia 1945.
Freccia	CT Riva Trigioso	3 sierpnia 1930	Zatopiony 8 sierpnia 1943 koło Genui w wyniku bombardowania.
Saetta	CT Riva Trigioso	17 stycznia 1932	Zatonął na minie 3 lutego 1943.
Strale	Odero, Sestri Ponente	26 marca 1931	Wyrzucony na brzeg 21 czerwca 1942, koło przylądka Bon, zniszczony przez torpedy brytyjskiego okrętu podwodnego HMS "Turbulent".

Okręty greckie

Okręt	Stocznia	Los
Ydra	Odero, Sestri Ponente	Zatopiony przez niemiecki samolot 22 kwietnia 1941.
Spetsai	Odero, Sestri Ponente	Służył podczas II wojny światowej, wycofany ze służby w 1946.
Psara	Odero, Sestri Ponente	Zatopiony przez niemiecki samolot 20 kwietnia 1941.
Kountouriotis	Odero, Sestri Ponente	Służył podczas II wojny światowej, wycofany ze służby w 1946.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Patianin 2013 ↓, s. 15.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Patianin 2013 ↓, s. 16.
↑ Patianin 2013 ↓, s. 45.

Bibliografia

Siergiej Patianin. «Strieły» i «mołnii». Esmincy tipow «Dardo» i «Folgore». „Arsienał-Kollekcyja”. Nr 1/2013 (7), s. 15-45, styczeń 2013. Moskwa. (ros.).
Whitley, M.H. (1988). Destroyers of World War 2. Cassell Publishing. ISBN 1-85409-521-8.