Niszczyciele projektu 1155
|
| Kraj budowy
|
 ZSRR
|
| Użytkownicy
|
 MW Rosji
 Marynarka Wojenna ZSRR
|
| Stocznia
|
Stocznia Jantar, Królewiec
Stocznia Siewiernaja (Leningrad) Sankt Petersburg
|
| Wejście do służby
|
1980
|
| Zbudowane okręty
|
13
|
| Dane taktyczno-techniczne
|
| Wyporność
|
standardowa: 6200 t
pełna: 8200 t
|
| Długość
|
163 m
|
| Szerokość
|
19,3 m
|
| Zanurzenie
|
7 m
|
| Napęd
|
siłownia w układzie COGAG o mocy 120 000 KM
|
| Prędkość
|
35 węzłów
|
| Załoga
|
300
|
| Uzbrojenie
|
8 pocisków 85RU przeciw okrętom podwodnym system Rastrub-B (NATO kod Silex)
8 wyrzutni każda na 8 pocisków przeciwlotniczych 3K95 Kindżał
2 działa AK-100 kaliber 100 mm
4 działa AK-630 kaliber 30 mm
2 wyrzutnie RBU-6000
8 wyrzutni torped kaliber 533 mm
|
| Wyposażenie lotnicze
|
2 śmigłowce Ka-27
|
Niszczyciele rakietowe projektu 1155 – radzieckie niszczyciele rakietowe przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych. Pierwszy niszczyciel tego typu wszedł do służby w roku 1980. Projekt miał nazwę kodową Friegat, a nieoficjalnie określane są jako typ Udałoj od nazwy pierwszego okrętu, natomiast w kodzie NATO noszą oznaczenie typ Udaloy I. W połowie lat 80 XX wieku rozpoczęły się prace nad wielozadaniową wersją okrętów, oznaczonych jako projekt 1155.1, znany na Zachodzie jako typ Udaloy II. Zbudowano 12 jednostek projektu 1155 i 1 jednostkę ulepszonego projektu 1155.1.
Historia
W 60 XX wieku w ZSRR, wraz z rozwojem techniki rakietowej i dużą masą nowych systemów uzbrojenia i wyposażenia, podjęto decyzję o rezygnacji z budowy jednostek uniwersalnych na rzecz okrętów wyspecjalizowanych w wykonywaniu konkretnych operacji. W wyniku wprowadzenia w życie tej koncepcji powstały w latach 70. dwa typy okrętów zbliżonej wielkości: niszczyciele rakietowe projektu 956 przeznaczone do zwalczania celów powietrznych i nawodnych i jednostki projektu 1155 przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych, klasyfikowane oficjalnie nie jako niszczyciele, ale duże okręty przeciwpodwodne (BPK – bolszyj protiwołodocznyj korabl).
Okręty projektu 1155 (nazwa kodowa Friegat) początkowo, według założeń z lat 1972–1973, miały być następcami dozorowców (fregat) projektu 1135, o wyporności standardowej ograniczonej do 4000 ton[1]. Celem było zwiększenie ich możliwości przez wprowadzenie śmigłowca pokładowego i ulepszonych stacji hydrolokacyjnych. W toku projektowania jednak okręty znacznie powiększono, głównie z powodu chęci zainstalowania stacji hydrolokacyjnej o dużym zasięgu, i wyporność wzrosła do prawie 7000 ton[1]. Umożliwiło to także zastosowanie nowego, zajmującego więcej miejsca systemu pocisków przeciwlotniczych Kinżał i po raz pierwszy w ZSRR na okrętach tej wielkości, dwóch śmigłowców pokładowych. Pociągnęło to za sobą budowę nowej większej pochylni w stoczni Jantar w Królewcu, wybranej na producenta okrętów[1]. W efekcie nowe okręty stały się w istocie następcami krążowników projektu 1134B, także klasyfikowanych jako duże okręty przeciwpodwodne (BPK), od których mają większe możliwości zwalczania okrętów podwodnych, a jedynie system przeciwlotniczy o mniejszym zasięgu, chociaż nowocześniejszy[2]. Na zachodzie powszechnie okręty projektu 1155 uznawane są za niszczyciele[3], niemniej w części literatury określane są jako krążowniki[2].
Z 12 znajdujących się w służbie jednostek projektu 1155, w 2016 roku w służbie pozostawało 8[4].
Okręty
Z tym tematem związana jest kategoria: Niszczyciele rakietowe projektu 1155.
Niszczyciele rakietowe projektu 1155[a]
| Nazwa okrętu
|
Stocznia,
numer budowy
|
Położenie stępki
|
Wodowanie
|
Wejście do służby
|
| Udałoj
|
Jantar, Królewiec, 111
|
23 lipca 1977
|
5 lutego 1980
|
31 grudnia 1980
|
| Wiceadmirał Kułakow
|
im. Żdanowa, Leningrad, 731
|
4 listopada 1977
|
16 maja 1980
|
29 grudnia 1981
|
| Marszał Wasilewski
|
im. Żdanowa, Leningrad, 732
|
22 kwietnia 1979
|
29 grudnia 1981
|
8 grudnia 1983
|
| Admirał Zacharow
|
Jantar, Królewiec, 112
|
16 października 1981
|
4 listopada 1982
|
30 grudnia 1983
|
| Admirał Spiridonow
|
Jantar, Królewiec, 113
|
wrzesień 1981
|
luty 1983
|
30 grudnia 1984
|
| Admirał Tribuc
|
im. Żdanowa, Leningrad, 733
|
19 kwietnia 1980
|
26 marca 1983
|
30 grudnia 1985
|
| Marszał Szaposznikow
|
Jantar, Królewiec, 114
|
lipiec 1983
|
styczeń 1985
|
30 grudnia 1985
|
Siewieromorsk
(ex Simferopol,
ex Marszał Budionny,
ex Marszał Żukow)
|
Jantar, Królewiec, 115
|
12 czerwca 1984
|
24 grudnia 1985
|
30 grudnia 1987
|
| Admirał Lewczenko
|
im. Żdanowa, Leningrad, 734
|
27 stycznia 1982
|
21 lutego 1985
|
30 września 1988
|
| Admirał Winogradow
|
Jantar, Królewiec, 116
|
5 lutego 1986
|
4 czerwca 1987
|
30 grudnia 1988
|
| Admirał Charłamow
|
Jantar, Królewiec, 117
|
7 czerwca 1986
|
29 czerwca 1988
|
30 grudnia 1989
|
| Admirał Pantielejew
|
Jantar, Królewiec, 118
|
wrzesień 1987
|
grudzień 1988
|
19 grudnia 1991
|
Wersja rozwojowa
Po wprowadzeniu do służby pierwszych jednostek projektu 1155 rozpoczęto prace nad uczynieniem projektu bardziej uniwersalnym i przystosowaniem do zwalczania celów nawodnych i powietrznych, instalując część systemów z niszczycieli proj. 956. Nowe okręty projektu 1155.1 miały być przeciwwagą dla najnowszych amerykańskich niszczycieli rakietowych typu Arleigh Burke. Przed 1991 rozpoczęto budowę jedynie 2 jednostek tego typu, z czego ukończono jedną. Budowę okrętu „Admirał Czabanienko” rozpoczęto w 1989. Wodowanie miało miejsce w 1992, wejście do służby w Rosyjskiej Marynarce Wojennej nastąpiło w styczniu 1999. Drugi znajdujący się w budowie złomowano, a z budowy trzeciej jednostki zrezygnowano.
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c Apalkow 2005 ↓, s. 57.
- ↑ a b Robert Gardiner (red): Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Maryland, 1996, ISBN 1-55750-132-7, s. 384 (ang.).
- ↑ Np. Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, s. 34, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
- ↑ A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, s. 13, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
Bibliografia
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Linki zewnętrzne
.jpg)
