„Admirał Pantielejew” był dwunastym – ostatnim zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], budowanego dla Marynarki Wojennej ZSRR, znanego też od pierwszego okrętu jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 24 maja 1987 roku[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Jurija Pantielejewa (1901–1983). Budowę prowadzono w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 118)[3]. Stępkę położono 28 stycznia 1988 roku, okręt został zwodowany 7 lutego 1990 roku, zaś do służby wszedł 19 grudnia 1991 roku (na tydzień przed rozwiązaniem ZSRR)[a].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[4]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)[5].
Okręty wyposażone zostały w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Admirał Pantielejew” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10[5].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[6].
Służba
„Admirał Pantielejew” w 2012, podczas ćwiczeń RIMPAC
„Admirał Pantielejew” od 1 maja 1992 roku wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego marynarki wojennej Rosji[2]. Przed przejściem na Daleki Wschód, w lipcu 1992 roku ćwiczył na Bałtyku manewrowanie z brytyjską fregatą HMS „Battleaxe”[7]. Od 1994 roku służy w 44. Brygadzie Okrętów Przeciwpodwodnych Czerwonego Sztandaru we Władywostoku[8].
W dniach 23–30 sierpnia 1993 złożył wizytę w Qingdao w Chinach, a następnie w dniach 31 sierpnia – 4 września tego roku w Pusan w Korei Południowej[9].
6 kwietnia 2003 roku okręt wyszedł w morze wraz z okrętem „Marszał Szaposznikow” dla uczestnictwa w dużych manewrach z flotą Indii na Oceanie Indyjskim w maju[10].
W 2009 roku brał udział w operacji antypirackiej u wybrzeży Somalii, a w 2012 roku w dużych ćwiczeniach międzynarodowych RIMPAC na Pacyfiku[11].
W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 548[12].
Uwagi
↑Daty według Pawłow 1997 ↓, s. 46. Publikacje na ogół podają położenie stępki we wrześniu 1987 i wodowanie w grudniu 1988 roku (Apalkow 2005 ↓, s. 61) lub same daty roczne 1987 i 1988 (Bierieżnoj 1995 ↓, s. 19).
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
.jpg)
