Niccolò Paganini był trzecim z sześciorga dzieci Antonia Paganiniego i Teresy Bocchiardi.
Choć występował tylko we Włoszech, jego sława sięgnęła całej Europy. Dopiero w 1828 wyruszył na występy zagraniczne. Okazały się one jego wielkim triumfem. Grał między innymi w Austrii, Niemczech, Francji i Anglii. W 1829 występował również w Poznaniu i Warszawie. Ostatnie lata swego życia spędził w Nicei. Chorował na gruźlicę i nie mógł mówić.
Technika gry Paganiniego do dzisiaj stanowi wielką zagadkę. Stawiano wiele hipotez, aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili, iż miał wklęsły obojczyk, co umożliwiało mu lepsze utrzymanie skrzypiec, oraz nadrozwój palców. Mówiono o innej budowie jego dłoni, innym prowadzeniu smyczka, specjalnym strojeniu skrzypiec, a nawet o konszachtach z diabłem. Współcześnie rozważana jest hipoteza, że chorował na zespół Marfana, genetyczną chorobę, której objawami są m.in. długie „pajęcze” palce i nadmierna ruchomość stawów[2].
Na koncertach grywał tylko utwory skomponowane przez siebie. Wprowadził również nowy „chwyt Paganiniego”, w przeciwieństwie do chwytu Geminianiego.
Najsłynniejsze utwory Paganiniego to 24 Kaprysy na skrzypce solo, koncerty skrzypcowe: D-dur op.6 i h-moll op.7 (ze sławnym „rondem z dzwonkiem”, pierwotnie nazwanym „La Campanella”, które w transkrypcji fortepianowej Ferenca Liszta bardzo się rozpowszechniła). Największe wyzwanie dla skrzypków stanowią wariacje; spośród nich np. „Il Carnevale di Venezia” (Karnawał wenecki). Paganini oprócz skrzypiec mistrzowsko grał na gitarze i zostawił kilkanaście kompozycji solowych i kameralnych na skrzypce, altówkę, gitarę i wiolonczelę.
Paganini w kulturze
Dla niego Hector Berlioz skomponował utwór na orkiestrę z solową altówką Harold w Italii.
Radziecki pisarz Anatolij Winogradow napisał w 1936 roku powieść biograficzną Potępienie Paganiniego (Osużdienije Paganini), przetłumaczoną na j. polski przez Włodzimierza Słobodnika i wydaną po raz pierwszy w Polsce w 1949 r.
↑Ze wszystkich swoich instrumentów Paganini lubił najbardziej skrzypce znane jako „Il Cannone” („Armata”), nazywane tak ze względu na moc i dźwięczną jakość brzmienia. Wykonane przez słynnego lutnika z Cremony, Guarneriego 'del Gesù', uważane są za jedno z jego arcydzieł. Skrzypce te mają wyraźne cechy odróżniające je od współczesnych instrumentów, w tym nieco krótszą i grubszą skrzynię rezonansową oraz wyraźnie zakrzywioną szyjkę. Ich brzmienie jest wyraźnie jasne, a równocześnie pełne. Przetrwały do dzisiejszych czasów całe i nienaruszone. W 1837 Paganini ofiarował je w darze swojemu rodzinnemu miastu i odtąd są własnością Genui. Co miesiąc gra się na nich by zachować je w dobrym stanie; są też używane podczas specjalnych uroczystości[4].
Przypisy
↑François-Joseph Fétis: Nicolo Paganini: With an Analysis of His Compositions and a Sketch of the History of the Violin. Mineola: Dover Publications, 2013, s. 45. ISBN 978-0-486-49798-3.
