Nazwy własne, imię własne, onim^[1] [2] (łac. nomina propria) – nazwy przysługujące jednostkom, w odróżnieniu od nazw pospolitych, które odnoszą się do dowolnych klas jednostek (egzemplarzy określonej klasy przedmiotów).

W pewnym rozumieniu nazwy własne są niedefiniowalne. Przykład: znając definicję nazwy krzesło, można przyporządkować jej przedmioty o cechach typowych dla krzesła. Natomiast Karol to ten, kto został nazwany Karolem i nie można na podstawie takiej definicji stwierdzić, komu jeszcze mogłaby taka nazwa przysługiwać.

Nauką o nazwach własnych jest onomastyka. Można wyróżnić dwie duże grupy nazw własnych:

• antroponimy – nazwy osobowe, odnoszące się do ludzi;
• toponimy – nazwy geograficzne nazywające miejsca.

Wyróżnia się także mniejsze grupy, jak np. nazwy zwierząt (zoonimia), ciał niebieskich (kosmonimia), statków, instytucji^[3][4].

• Encyklopedia języka polskiego, pod red. S. Urbańczyka, Wrocław 1991, s. 216.
• ZdeňkaZ. Hladká ZdeňkaZ., MarekM. Nekula MarekM., VLASTNÍ JMÉNO, [w:] PetrP. Karlík, MarekM. Nekula, JanaJ. Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017  (cz.).

• Definicje pojęć „nazwa własna”, „nazwa handlowa”, Rada Języka Polskiego przy prezydium Polskiej Akademii Nauk, rjp.pan.pl [dostęp 2024-05-15].
• SamS. Cumming SamS., Names, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 19 marca 2013, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-16]  (ang.). (Nazwy)