Moledet jest położona na wysokości od 60 do 70 metrów n.p.m. w południowo-zachodniej części płaskowyżu Ramot Jissachar, na północy Izraela. Znajduje się on na wschodnim zboczu niewielkiego wzgórza Moledet (72 m n.p.m.), po którego północnej stronie przepływa strumień Brit (ma on źródła na północny zachód od wsi), a po stronie południowej przepływa strumień Cwaim. Łączą się one na wschodzie i spływają w kierunku wschodnim do depresjiDoliny Jordanu. Na południe od moszawu znajdują się źródła strumienia Kipodan, który spływa na południe do Doliny Charod, po której drugiej stronie wznoszą się Wzgórza Gilboa. Natomiast w odległości 4 km na północny zachód od wsi wznosi się masyw góry Giwat ha-More (515 m n.p.m.). W otoczeniu wsi Moledet znajdują się kibuce Geszer, Newe Ur, Chamadja, Sede Nachum, Bet ha-Szitta, Tel Josef i En Charod Ichud, moszawy Jardena, Bet Josef i Ramat Cewi, oraz arabska wieś At-Tajjiba.
Moszaw Moledet w latach 50. XX wieku Dzieci w moszawie, lata 50. XX wieku
Pierwotnie tutejsze ziemie należały do arabskich wiosek At-Tajjiba i Jubla. Po I wojnie światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, który w 1921 roku utworzyli Brytyjski Mandat Palestyny. Umożliwiło to rozwój osadnictwa żydowskiego w Palestynie. W latach 20. XX wieku żydowskie organizacje syjonistyczne zaczęły wykupywać grunty w Dolinie Charod i na sąsiednim płaskowyżu Wyżyny Issachar. Jako pierwszy, w 1921 roku powstał kibuc En Charod, a następnie szereg żydowskich osiedli w Dolinie Charod. Następnie przystąpiono do kolonizacji położonego na północ od doliny rozległego płaskowyżu Wyżyny Issachar. W takich okolicznościach, w dniu 4 lipca 1937 roku założono kibuc Moledet.
Grupa założycielska kibucu składała się z żydowskich imigrantów z Niemiec. Byli to członkowie syjonistycznej organizacji Moledet (pol. Ojczyzna), która była powiązana z organizacją B’nai B’rith. Zdobyli oni doświadczenie i nauczyli się rolnictwa w moszawach Nahalal, Be’er Towijja i Kefar Jechezkel[1]. W 1937 roku Żydowski Fundusz Narodowy udzielił im prawa do działalności rolniczej na 7 tys. hektarów ziemi wykupionej od mieszkańców wsi At-Tajjiba. Ziemia ta była jednak mocno rozczłonkowana i w rzeczywistości dostępnych było jedynie 2,5 tys. hektarów[2]. Dzięki temu powstał kibuc Moledet, nazwany przez założycieli na cześć organizacji, której byli członkami. W owym czasie trwało arabskie powstanie w Palestynie, w wyniku czego kibuc był typową w owym czasie rolniczą osadą obronną, posiadającą palisadę i wieżę obserwacyjną. Początkowo zamieszkało w nim 20-30 pionierów, których ochraniali członkowie Policji Żydowskich Osiedli. Warunki życia były bardzo ciężkie, a wodę pitną noszono pieszo w baniakach z pobliskiego kibucu Gewa. Podjęte próby wykopania studni zakończyły się niepowodzeniem. Przez cały ten czas, główny trzon grupy założycielskiej nadal przebywał w moszawie Be’er Towijja[3]. Doszło wówczas do rozłamu ideologicznego grupy. Spór dotyczył przyszłej koncepcji organizacyjnej osady Moledet - czy miał być to kibuc, czy też moszaw. Niektórzy członkowie, którzy nie chcieli zaakceptować idei kibucu, odłączyli się w maju 1939 roku i zamieszkali w moszawie Szadmot Dewora. W czerwcu 1939 roku pozostali członkowie grupy zebrali się i przeprowadzili do kibucu Moledet[4]. Krótko po tym w osadzie wybuchł pożar wywołany przez nieostrożne posługiwanie się lampą naftową. Spłonęły wówczas wszystkie baraki kibucu[5]. Zniszczenia szybko odbudowano, a w kolejnych latach uruchomiono wodociąg. Pod koniec stycznia 1942 roku w sąsiedztwie założono nowy moszaw Ramat Cewi. Latem 1942 roku kibuc Moledet dotknęła epidemia tyfusu plamistego, w wyniku której zmarło 3 jego mieszkańców[6]. W 1944 roku nastąpiło przekształcenie kibucu w moszaw, przy równoczesnej zmianie jej nazwy na B’nai B’rith[6].
W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że moszaw B’nai B’rith miał znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa żydowskiego[7]. Arabowie odrzucili tę rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. Od samego początku wojny okoliczne wioski były wykorzystywane przez arabskie milicje, które sparaliżowały żydowską komunikację w całym regionie. Z tego powodu, siły żydowskiej Hagany przeprowadziły szereg operacji, zajmując i wysiedlając część tutejszych wiosek arabskich. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej w dniu 16 maja 1948 roku wysiedlono i zniszczono sąsiednią wieś arabską Jubla[8]. Po wojnie moszaw przejął pola uprawne zniszczonych wiosek arabskich Jubla, Dżabbul[9], Jubla[10], Kafra[11] i Kaukab al-Hawa[12]. W międzyczasie zmieniono nazwę moszawu na Moledet-B’nai B’rith, a w 1957 roku powrócono do Moledet[13]. W latach 90. XX wieku moszaw przeszedł przez proces prywatyzacji, zachowując kolektywną organizację instytucji kultury, edukacji i ochrony zdrowia. Przekształcono go wówczas w wieś komunalną. Istnieją plany rozbudowy wsi[14].
Gospodarka wsi opiera się na rolnictwie, sadownictwie, hodowli drobiu, bydła i owiec. Zakład Molram produkuje urządzenia dźwigowe[17]. We wsi jest przychodnia zdrowia, centrum odnowy biologicznej, sklep wielobranżowy i warsztat mechaniczny[13].
Transport
Z wsi wyjeżdża się na zachód drogą nr 717, którą dojeżdża się do moszawu Ramat Cewi i dalej do skrzyżowania z drogą nr 716. Jadąc nią na północ dojeżdża się do arabskiej wioski Na’ura, lub jadąc na południe zjeżdża się do Doliny Charod przy kibucach En Charod Ichud i En Charod Me’uchad, dojeżdżając do skrzyżowania z drogą nr 71. Lokalna droga prowadzi Z wsi na północ do arabskiej wioski At-Tajjiba.
Edukacja i kultura
We wsi jest przedszkole i szkoła podstawowa. Starsze dzieci są dowożone do szkoły średniej w kibucu En Charod Me’uchad. We wsi jest ośrodek kultury z biblioteką, basen kąpielowy, sala sportowa z siłownią i boisko do piłki nożnej[18].
Turystyka
Na południe od wsi znajduje się krawędź Wyżyny Issachar, skąd rozciąga się widok na całą Dolinę Charod i położone naprzeciwko Wzgórza Gilboa. Z wsi organizowane są wycieczki piesze i samochodowe po całej okolicy[19]. Na północnym wschodzie znajdują się ruiny twierdzy krzyżowców Belvoir, które są chronione przez Park Narodowy Belvoir[20].
