Minuskuł 20

Minuskuł 20
Data powstania

XI wiek

Rodzaj

Kodeks minuskułowy

Numer

20

Zawartość

Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

36,6 × 23,3 cm

Typ tekstu

bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Bibliothèque nationale

Minuskuł 20 (wedle numeracji Gregory—Aland), ε 288 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu z tekstem czterech Ewangelii, pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XI wieku[2]. Zawiera marginalia.

Opis rękopisu

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii na 274 pergaminowych kartach (36,6 cm na 23,3 cm); tekst Ewangelii opatrzony został komentarzem[2].

Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 36 linijek w kolumnie[2]. Według oceny Scrivenera skryba pisał niestarannie[3].

Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziały) oraz według Sekcji Ammoniusza. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. W górnym marginesie ponad tekstem umieszczono τιτλοι (tytuły) rozdziałów. Ponadto przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści)[3][4].

Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) umieszczony został na końcu Ewangelii Jana[3].

Tekst

Grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst bizantyjski. Aland zaklasyfikował go do Kategorii V[5]. Według David Alan Black kodeks reprezentuje tekst aleksandryjski[6].

Historia

Paleograficznie datowany jest na wiek XI[2]. Rękopis został znaleziony w 1669 roku, na Wschodzie. Rękopis badał Johann Martin Augustin Scholz oraz Paulin Martin[7].

Na liście rękopisów Nowego Testamentu umieścił go Wettstein.

Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 1889[2].

Nie jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego Novum Testamentum Graece Nestle-Alanda (NA26, NA27)[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 49.
  2. ↑ a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments. Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1994, s. 48.
  3. ↑ a b c F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 193.
  4. ↑ C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 133.
  5. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 129, 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  6. ↑ David Alan Black, New Testament Textual Criticism, Baker Books, 2006, p. 64.
  7. ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), 2. 31-35.
  8. ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.