Mikrosamochód (ang.microcar) – określenie używane w odniesieniu do małego samochodu, którego masa własna nie przekracza zwykle 550 kg.
Mikrosamochody są często zaliczane do autosegmentu A. W przypadku jednak niektórych krajów stworzono regulacje prawne, które pozwalają wyodrębnić je jako oddzielną klasę samochodów[1].
Charakterystyka
Przyjmuje się, że za mikrosamochód należy uznać taką konstrukcję, która ma do 3 metrów długości, przestrzeń wewnętrzną w granicach 2,4 m³ i napędzana jest silnikiem elektrycznym o mocy maksymalnej do 15 kW (ok. 20 KM) lub silnikiem spalinowym do 1 litrapojemności skokowej. Najczęściej spotykane w tej kategorii są samochody z silnikami benzynowymi o pojemności 50 cm³ i 505 cm³ oraz z silnikami elektrycznymi 4 kW i 15 kW.
Segment mikrosamochodów powstał wraz z rozwojem motoryzacji na początku XX w. Największą popularnością cieszył się po zakończeniu II wojny światowej w zachodniej Europie ze względu na ograniczenia w produkcji pełnowymiarowych samochodów osobowych, a także z uwagi na stosunkową prostotę konstrukcji i niską cenę auta (np. BMW Isetta, Fiat 500, Glas Goggomobil, Messerschmitt KR 175 i KR 200). W Japonii mikrosamochody w dużym stopniu przyczyniły się do rozwoju tamtejszego przemysłu motoryzacyjnego i dały początek segmentowi samochodów typu keijidōsha (kei car)[2].
W produkcji mikrosamochodów przodują kraje śródziemnomorskie Europy (przede wszystkim Francja i Włochy). Najbardziej znanymi współczesnymi producentami takich pojazdów są:
W Polsce samochody tego typu zaczęły powstawać od lat 50. XX wieku. Były to w większości konstrukcje amatorskie budowane w jednym egzemplarzu lub auta prototypowe. Jedynym mikrosamochodem produkowanym seryjnie w Polsce na większą skalę był Mikrus MR-300 (1957–1960).
Współcześni producenci mikrosamochodów
Aixam Scouty RChatenet BarooderMulticar M 26SECMA Fun Tech 50Grecav Sonique DCIZAP XebraThink City II
