Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1908 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Otrzymał przydział w rezerwie do pułku piechoty Nr 24, który wówczas stacjonował w Wiedniu[1]. W 1911 roku został przeniesiony w rezerwie do 35 pułku piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie[2]. W składzie tego pułku walczył podczas I wojny światowej. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku[3]. W 1915 roku, po kapitulacji Twierdzy Przemyśl, wraz z całą załogą znalazł się w niewoli rosyjskiej[4]. W styczniu 1918 roku udało mu się zbiec z niewoli, ale wkrótce został internowany w Żydaczowie przez nacjonalistów ukraińskich[4]. Po kolejnej ucieczce włączył się do walk w obronie Lwowa przed zakusami Ukraińców.
Wszedł do służby w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca batalionu w 4 pułku Strzelców Podhalańskich w stopniu majora. Walczył na froncie litewsko-białoruskim. Ciężko ranny podczas działań odwrotowych 1920, odcięty na prawym brzegu Niemna. Uznany za martwego i porzucony przez oddziały sowieckie został uratowany przez miejscową ludność. Po wyleczeniu powrócił do służby. 10 lipca 1922 roku został przeniesiony z dowództwa 28 Dywizji Piechoty do 28 pułku Strzelców Kaniowskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 10 listopada 1922 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty na stanowisko dowódcy[5]. 21 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisko dowódcy pułku[6].
14 października 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go sędzią orzekającym przy wojskowych sądach okręgowych, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów sądowych i mianował szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie[7][8]. W kwietniu 1929 roku został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sądu[9]. 4 czerwca 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł go z WSO Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego na stanowisko sędziego[10]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa departamentu[11]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień generała brygady i 7. lokatą[12].
pułkownik – 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 20 lokatą w korpusie oficerów piechoty (w październiku 1927 r. sklasyfikowany został z tym samym starszeństwem i 1,01 lokatą w korpusie oficerów sądowych)
