| Data i miejsce urodzenia
|
2 września 1969
Torsby
|
| Klub
|
Skidklubben Bore
|
| Wzrost
|
183 cm
|
| Debiut w PŚ
|
14.03 1987, Lillehammer
(43. miejsce – sprint)
|
| Pierwsze punkty w PŚ
|
23.02 1988, Calgary
(22. miejsce – sprint)
|
| Pierwsze podium w PŚ
|
20.02 1992, Albertville (3. miejsce – b.indywidualny)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
Erik Mikael Löfgren (ur. 2 września 1969 w Torsby) – szwedzki biathlonista, dwukrotny brązowy medalista olimpijski, zdobywca Pucharu Świata.
Kariera
Pierwszy sukces osiągnął w 1986 roku, zdobywając złoty medal w biegu indywidualnym podczas mistrzostw świata juniorów w Falun. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata juniorów w Voss zajął drugie miejsce w tej samej konkurencji oraz w sztafecie. W Pucharze Świata zadebiutował 14 marca 1987 roku w Lillehammer, zajmując 43. miejsce w sprincie. Pierwsze punkty wywalczył 23 lutego 1988 roku w Calgary, zajmując 22. miejsce w tej konkurencji. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 20 lutego 1992 roku w Albertville, gdzie rywalizację w biegu indywidualnym ukończył na trzeciej pozycji. W kolejnych startach jeszcze pięć razy plasował się w pierwszej trójce: 10 marca 1992 roku w Fagernes był trzeci, a 11 marca 1993 roku w Östersund i 14 grudnia 1995 roku w Oslo drugi w biegu indywidualnym, 21 marca 1992 roku w Nowosybirsku był trzeci, a 23 stycznia 1993 roku w Anterselvie drugi w sprincie. Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 1992/1993, kiedy zwyciężył w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając Niemca Marka Kirchnera i Włocha Pieralberto Carrarę. Wygrał wtedy także w klasyfikacji biegu indywidualnego. Ponadto w sezonie 1991/1992 był drugi, plasując się między dwoma Norwegami: Jonem Åge Tyldumem i Sylfestem Glimsdalem.
Największe sukcesy osiągnął w 1992 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Albertville zdobył dwa medale. Najpierw zajął trzecie miejsce w biegu indywidualnym, przegrywając tylko z Jewgienijem Ried´kinem ze Wspólnoty Niepodległych Państw oraz Markiem Kirchnerem. Następnie wspólnie z Ulfem Johanssonem, Leifem Anderssonem i Tordem Wikstenem zajął też trzecie miejsce w sztafecie. Cztery lata wcześniej, na igrzyskach olimpijskich w Calgary indywidualnie plasował się poza czołową dwudziestką, a w sztafecie był siódmy. Podczas igrzysk w Lillehammer w 1994 roku wystąpił tylko w sztafecie, w której Szwedzi zajęli jedenastą pozycję. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, zajmując 20. miejsce w biegu indywidualnym, 25. miejsce w sprincie i dziesiąte w sztafecie. Blisko kolejnego medalu był na mistrzostwach świata w Lahti w 1991 roku, zajmując czwarte miejsce w biegu indywidualnym. Walkę o podium przegrał tam z Norwegiem Eirikem Kvalfossem. Na tej samej imprezie był też piąty w sztafecie, a na mistrzostwach świata w Feistritz dwa lata wcześniej piąte miejsce zajął w biegu drużynowym.
Po zakończeniu czynnej kariery został trenerem. Prowadził między innymi reprezentację USA w latach 2006–2008 oraz reprezentację Norwegii w latach 2008−2012.
Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
| Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Konkurencja |
Lokata |
Pudła |
Czas biegu |
Strata |
Zwycięzca
|
| 1.
|
20 lutego
|
1992
|
 Albertville
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
3.
|
0+1+0+1
|
57:34,4
|
+25,0
|
Jewgienij Ried´kin
|
| 2.
|
10 marca
|
1992
|
 Fagernes
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
3.
|
0+0+0+1
|
1:01:52,0
|
+1:22,0
|
Mark Kirchner
|
| 3.
|
21 marca
|
1992
|
 Nowosybirsk
|
Sprint na 10 km
|
3.
|
0+1
|
28:10,5
|
+32,2
|
Wilfried Pallhuber
|
| 4.
|
23 stycznia
|
1993
|
 Anterselva
|
Sprint na 10 km
|
2.
|
0+0
|
26:47,8
|
+7,8
|
Pieralberto Carrara
|
| 5.
|
11 marca
|
1993
|
 Östersund
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
2.
|
1+0+1+0
|
59:42,1
|
+4,8
|
Mark Kirchner
|
| 6.
|
14 grudnia
|
1995
|
Oslo
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
2.
|
0+0+1+0
|
53:42,8
|
+34,6
|
Sven Fischer
|
Bibliografia
