Pracował jako ekonomista, był autorem artykułów publikowanych w izraelskiej prasie. Działał w organizacjach społecznych – był członkiem Centrum „Hapoel” oraz prezesem organizacji byłych żołnierzy w Giwatajim[1]. W 1966 był jednym z założycieli młodzieżówki Partii Pracy[2], był także prezesem organizacji „Sziluw” działającej w ramach ugrupowania[1]. W latach 1967–1982 był kierownikiem departamentu międzynarodowego partii – zajmował się m.in. koordynacją działań przywódców partii socjalistycznych z różnych państw przeciwko arabskiemu bojkotowi Izraela oraz nawiązywaniem izraelsko-hiszpańskich stosunków dyplomatycznych[2].
W wyborach parlamentarnych w 1973 po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Koalicji Pracy. W ósmym Knesecie zasiadał w komisjach spraw gospodarczych oraz służby publicznej. Jego aktywność parlamentarna znacznie wzrosła po reelekcji w wyborach w 1977, kiedy to lewica po raz pierwszy znalazła się w opozycji. W Knesecie dziewiątej kadencji przewodniczył komisji wspólnej ds. energii, zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony; spraw gospodarczych oraz budownictwa; był także członkiem pięciu podkomisji związanych z energetyką i lotnictwem. Po raz trzeci został wybrany posłem w 1981 zaś w dziesiątym Knesecie zasiadał w komisji spraw zagranicznych i obrony oraz przewodniczył dwóm komisjom wspólnym – ponownie objął komisję energii, przewodniczył też zajmującej się planami stworzenia kanału łączącego Morze Martwe z Morzem Śródziemnym. W wyborach w 1984 ponownie zdobył mandat poselski, by w Knesecie jedenastej kadencji, poza zasiadaniem w komisji spraw zagranicznych i obrony, poświęcić się nowym zagadnieniom. Przewodniczył komisji wspólnej zajmującej się wynagrodzeniami żołnierzy zawodowych oraz podkomisji, która zajmowała się sprawą wyboru byłego sekretarza generalnegoONZKurta Waldheima na prezydenta Austrii[1], mimo ujawnienia jego przynależności do nazistowskiej organizacji SA[3]. Charisz był także przewodniczącym specjalnej komisji promocji eksportu oraz komisji śledczej zajmującej się wypadkami drogowymi w Izraelu. Po reelekcji w wyborach w 1988 w dwunastym Knesecie był członkiem, a następnie przewodniczącym komisji finansów[1]. W 1989 został sekretarzem generalnym Izraelskiej Partii Pracy[2].
Podczas swojej kariery politycznej przewodniczył komitetowi politycznemu Partii Pracy oraz instytutowi zajmującemu się energetyką, był także członkiem rady zajmującej się radzieckimi Żydami[2]. 23 stycznia 2011, po rezygnacji Ehuda Baraka z kierowania Partią Pracy, Charisz został jej tymczasowym przewodniczącym, do czasu wyboru nowego przewodniczącego[7]. Rywalizacja o przywództwo na lewicy trwała kilka miesięcy do czasu zwycięstwa Szelli Jachimowicz we wrześniu tegoż roku[8].
Micha’el Charisz poza hebrajskim posługuje się także rumuńskim, węgierskim, angielskim i francuskim[1].
.jpg)
