W skład miasta, oprócz Merano właściwego (nazywanego często „Altstadt”) wchodzą następujące dzielnice: Gratsch (Quarazze), Obermais (Maia Alta), Untermais (Maia Bassa), Labers i Sinich (Sinigo). Trzy pierwsze dzielnice do grudnia 1923 r. były niezależnymi gminami.
Podobnie jak w przypadku Bolzano w mieście nie obowiązuje podział na frazioni. Jako frazione do Merano na mocy królewskiego Dekretu nr 550 z 23 kwietnia 1931 zostało włączone Hafling, które dopiero w oparciu o zapisy Ustawy Regionalnej nr 7 z 18 maja 1957 odzyskało niezależność[1].
W czasach starożytnego Rzymu na dzisiejszym obszarze miasta Meran znajdowała się osada Castrum Maiense. Pierwsza wzmianka o samym mieście pod nazwą Mairania pojawiła się w dokumencie z 857, przyznającym biskupowi diecezji Chur kilka dóbr ziemskich w jego okolicy[2]. We wczesnym średniowieczu miasto zyskało na znaczeniu i w 1317 r. zostało stolicą zarządzanego przez hrabiów Tyrolu[2]. Oficjalnie pozostawało nią do 1420, kiedy to przeniesiono krajowy dwór książęcy do Innsbrucka (formalnie Meran pełnił jednak funkcję stolicy Tyrolu aż do 1849)[2][3]. Fakt ten zapoczątkował stopniowy upadek miasta, który dodatkowo pogłębiło przeniesienie w 1477 r. książęcej mennicy do Hall[2][4]. Dotychczas dobrze prosperujący Meran z trudem wytrzymywał rosnącą konkurencję ze strony Bozen i Innsbrucka, które zaczęły odgrywać coraz ważniejszą rolę w handlu i komunikacji[2].
Dzięki rozwijającej się od lat 30. XIX wieku turystyce Meran zyskał większe, ponadregionalne znaczenie. Z kolei 1836 rok jest uważany za początek Meranu jako miasta udrowiskowego[2]. To wtedy wiedeński lekarz Johann Huber w kilku swoich publikacjach zwrócił uwagę na łagodny, śródziemnomorski klimat i czyste powietrze miasta, co miało szczególnie umożliwić leczenie chorób płuc. Najpóźniej od 1855 r. można mówić o Meranie jako prężnie działającym kurorcie, odwiedzanym przez szlachtę, wyższą burżuazję oraz różne inne znane osobistości - dwukrotnie gościem uzdrowiska była cesarzowa AustriiSisi[2].
Punktem zwrotnym w historii miasta był koniec I wojny światowej w 1918, kiedy to region, w którym się znajdowało, Tyrol Południowy był okupowany, zaś później anektowany przez Włochy. Po dojściu do władzy w tym państwie faszystów Meran w przeciwieństwie do Bozen czy Brixen nie został objęty intensywnym procesem italianizacji, przez co nacisk na mieszkańców by dokonali wyboru między asymilacją, a emigracją był znacznie niższy niż w innych częściach regionu[2].
Po rozpoczęciu II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. miała miejsce deportacja żydowskiej ludności miasta. Przez cały okres trwania tego konfliktu Meran pełnił funkcję miasta-lazaretu[2].
Po jego zakończeniu, w latach 1945–1947 w mieście w celach leczniczych przebywało około 15 tysięcy Żydów, którzy przeżyli Holocaust[5] W późniejszych latach Meran ponownie stał się znaczącym uzdrowiskiem, co ostatecznie przyczyniło się do ukształtowania go jako ważnego ośrodka turystycznego[2]. W XIX w. na cmentarzu w Merano znajdowało się wiele mogił polskich emigrantów[6].
Demografia
Według spisu statystycznego z 1991 r. liczba mieszkańców gminy Merano wynosiła 33 504 osoby, spis z 2001 r. ustalił tę liczbę na 33 656, zaś ten z 2011 r. na 37 368[potrzebny przypis].
Zgodnie z wynikami spisu z 2001 r. język niemiecki był językiem ojczystym dla 51,50%, włoski dla 48,01%, a ladyński dla 0,49% mieszkańców. Z kolei spis z 2011 r. wykazał, że ludność niemieckojęzyczna stanowiła 50,47% liczby mieszkańców, włoskojęzyczna 49,06%, zaś ladyńskojęzyczna 0,47%[7].
