11 lutego 1820 złożył wieczyste śluby zakonne przed metropolitą Eugeniuszem (Bołchowitinowem). 22 lutego tego samego roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś 25 lutego – na hieromnicha. W 1821 był już archimandrytą i został mianowany rektorem seminarium duchownego w Mohylowie, gdzie pracował do 1824 (z przerwą w 1823, gdy wykonywał analogiczne obowiązki w seminarium w Pskowie). W 1824 wyznaczono go na rektora Kijowskiej Akademii Duchownej, zaś 21 października tego roku miała miejsce jego chirotonia na biskupa czehryńskiego, wikariusza eparchii kijowskiej, z równoczesnym powierzeniem obowiązków przełożonego monasteru św. Michała Archanioła w Kijowie[1].
21 kwietnia 1828 objął katedrę permską. W Permie napisał podręcznik dla kandydatów do przyjęcia święceń kapłańskich i zaangażował się w organizację działalności misyjnej wśród staroobrzędowców. Wśród wiernych prawosławnych zyskał opinię świętego. Po trzech latach został przeniesiony na katedrę irkucką, gdzie zorganizował misję działającą w regionie Ałtaju i działał na rzecz nawracania na prawosławie wyznawców lamaizmu. Równocześnie prowadził ascetyczny tryb życia, poświęcając wiele godzin dnia na modlitwę[1].
Pogorszenie się stanu zdrowia hierarchy sprawiło, że w 1835 został on przeniesiony na katedrę charkowską, na której przebywał do swojej śmierci w 1840. Został pochowany w monasterze Opieki Matki Bożej w Charkowie[1].
