Swoją karierę naukową rozpoczął w 1933–1940 jako współpracownik Narodowego Muzeum Etruskiego w Rzymie, kiedy przeprowadzał wykopaliska m.in. w Capenie, Cerveteri oraz Wejach. Od 1937 pracował jako privatdozent, a w latach 1940–1945 zatrudniony na Uniwersytecie w Cagliari. W 1946 powołany na stanowisko profesora etruskologii Uniwersytetu La Sapienza w Rzymie, które obejmował aż do 1980.
Do jego najważniejszych prac polowych należą prowadzone od 1957 wykopaliska w sanktuarium Pyrgi – Blaszki z Pyrgi. W 1982 otrzymał Nagrodę Balzana dla historyków starożytności, a w 1984 Nagrodę Erazma. Był członkiem wielu organizacji naukowych, m.in. Niemieckiego Instytutu Archeologicznego. Zainspirowany przez Wilhelma Brandensteina zainteresował się problemem istnienia Atlantydy, który określił jako otwarty. Zasadniczo zgodził się z poglądami Brandensteina, jednakże rozszerzył je w pewnych punktach o własne pomysły.
