Marty Robbins

Data i miejsce urodzenia	26 września 1925 Glendale, Arizona, USA
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1982 Nashville, Tennessee, USA
Instrumenty	gitara, pianino, wokal
Gatunki	country, rockabilly, blues, folk
Zawód	muzyk, piosenkarz, autor tekstów, multiinstrumentalista, aktor, kierowca NASCAR
Aktywność	1948–1982
Wydawnictwo	Columbia, Decca
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Marty Robbins, właśc. Martin David Robinson (ur. 26 września 1925 w Glendale, zm. 8 grudnia 1982 w Nashville) – amerykański piosenkarz, kompozytor, autor tekstów, multiinstrumentalista, aktor i kierowca NASCAR.

Dwukrotny laureat Nagrody Grammy w kategorii najlepszy występ country i western „El Paso” (1961) oraz najlepsza piosenka country „My Woman, My Woman, My Wife” (1971). Posiada własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6666 Hollywood Boulevard^[1][2].

Urodził się w Glendale, na przedmieściach Phoenix w Arizonie jako syn Emmy Heckle i Johna Joseph Robinsona^[3]. Należał do rodziny nomadów i był szóstym z dziewięciorga dzieci^[4]. Jego ojciec był alkoholikiem i często brał udział w kradzieżach. W rezultacie jego matka musiała walczyć o wyżywienie dzieci. Jego rodzice rozwiedli się w 1937, gdy Robbins miał 12 lat^[5]. Jedyną rzeczą, którą lubił w swoim dzieciństwie, były historie, które opowiadał mu jego dziadek, „Texas Bob” Heckle, podróżujący sprzedawca i lokalny medicine man^[4]. Robbins stwierdził w wywiadzie, że śpiewał dla niego pieśni kościelne i opowiadał mu historie^[4]. Wiele piosenek, które napisał w przyszłości, zostało zainspirowanych opowieściami jego dziadka; na przykład piosenka „Big Iron” została oparta na doświadczeniach jego dziadka jako strażnika Teksasu^[4]. Robbins pracował jako bokser amator, kopał rowy, prowadził ciężarówki, dostarczał lód i służył jako pomocnik mechanika^[6]. Aby uciec od trudnej sytuacji rodzinnej, w wieku 17 lat podczas II wojny światowej wstąpił do United States Navy^[4], gdzie służył trzy lata. Stacjonował na Wyspach Salomona na Oceanie Spokojnym. Będąc na statku, samodzielnie nauczył się grać na gitarze i zaczął pisać piosenki. Spodobała mu się także muzyka hawajska^[5].

Kiedy Marty Robbins został zwolniony ze służby w marynarce wojennej w 1947, rozpoczął karierę wokalną i zaczął występować w lokalnych klubach w Phoenix. Wkrótce zaczął prowadzić własny program Chuck Wagon Time w lokalnej stacji radiowej KTYL w Mesa w Arizonie, a następnie własny program telewizyjny Western Caravan w KPHO-TV w Phoenix. Piosenkarz muzyki country Little Jimmy Dickens, który występował w programie telewizyjnym Robbinsa, przedstawił go kierownictwu Columbia Records i pomógł mu podpisać kontrakt w 1951^[4]. W następnym roku ukazał się jego pierwszy singiel „Love Me or Leave Me Alone”. W 1953 jego singiel „I’ll Go on Alone” stał się hitem i osiągnął pierwsze miejsce na liście przebojów Hot Country Songs^[7]. Hitem była także piosenka „I Couldn’t Keep from Crying”. Wraz ze wzrostem jego popularności zaoferowano mu szansę zostania stałym członkiem popularnego country programu radiowego „Grand Ole Opry”. W 1956 jego piosenka „Singing the Blues” znalazła się na czołowych miejscach list przebojów krajów. W następnym roku na szczycie list przebojów znalazły się jeszcze dwie jego piosenki – „A White Sport Coat” i „The Story of My Life”^[8]. W 1957 roku hitami stały się także jego piosenki „Knee Deep in the Blues” i „Please Don’t Blame Me”. W 1959 wydał album Gunfighter Ballads and Trail Songs, a jedna z zawartych na nim piosenek „El Paso” okazała się ogromnym hitem i była jego pierwszą piosenką, która znalazła się na pierwszym miejscu list przebojów muzyki pop.

W 1961 jego piosenka „Don’t Worry” osiągnęła pierwsze miejsce na liście krajów i trzecie miejsce na liście przebojów muzyki pop. To był jego ostatni hit popowy z pierwszej dziesiątki^[9]. Podczas nagrywania piosenki gitarzysta Grady Martin przez pomyłkę stworzył efekt „fuzz” gitary elektrycznej. Robbinsowi się to spodobało i użył go w ostatecznej wersji. W tym samym roku napisał słowa i muzykę do swojej piosenki „I Told the Brook”. Jego piosenka „Big Iron” z albumu Gunfighter Ballads and Trail Songs została wykorzystana w grze wideo Fallout: New Vegas, co przyczyniło się do wzrostu jej popularności. Piosenka „El Paso” została również wykorzystana w serialu AMC Breaking Bad. W 1953 został członkiem audycji radiowej Grand Ole Opry.

Oprócz kariery wokalnej Robbins uwielbiał wyścigi samochodowe i w 1966 brał udział w 35 wyścigach NASCAR Grand National^[10]. Był właścicielem i ścigał się Dodgem Magnum. Rywalizował także z kierowcami NASCAR Richardem Petty i Cale Yarbrough. W sensacyjnym filmie sportowym Hell On Wheels (1967) o wyścigach samochodowych wcielił się w postać kierowcy wyścigowego Marty’ego^[11].

27 września 1948 poślubił Marizonę Robbins, z tego związku miał syna Ronny’ego i córkę Janet. W listopadzie 1982 ścigał się w Atlanta Journal 500, prowadząc Buicka Regala zbudowanego przez Juniora Johnsona^[4].

Robbins we wczesnym okresie życia zachorował na chorobę sercowo-naczyniową. Po trzecim zawale serca, który miał miejsce 2 grudnia 1982, przeszedł poczwórną operację bajpasów wieńcowych. Nie wyzdrowiał i zmarł sześć dni później, 8 grudnia, w szpitalu St. Thomas w Nashville w wieku 57 lat^[6].

• 1957: The Badge of Marshal Brennan jako Felipe
• 1963: 30 Minutes at Gunsight jako pan przystanku
• 1982: Honkytonk Man jako Smoky

• Marty Robbins w bazie Filmweb
• Marty Robbins w bazie IMDb (ang.)
• Marty Robbins w bazie Notable Names Database (ang.)
• Marty Robbins w bazie Discogs.com (ang.)