Wychowanek Zagłębia Lubin. Następnie uczył się i występował w SMS-ie Gdańsk (w sezonie 2000/2001 zdobył w jego barwach 163 bramki w I lidze[4]). W latach 2001–2003 ponownie grał w Zagłębiu Lubin. W 2003 przeszedł do Ciudad Real, z którym w sezonie 2003/2004 zdobył mistrzostwo Hiszpanii. W barwach tej drużyny zadebiutował ponadto w rozgrywkach Ligi Mistrzów – 22 listopada 2003 wystąpił w wygranym meczu z włoskim AS Conversano 2003 (38:14), w którym zdobył dwie bramki. W latach 2004–2009 występował w JD Arrate. W sezonie 2008/2009 dotarł z nim do ćwierćfinału Pucharu EHF (rzucił w tych rozgrywkach 29 goli)[3].
W sezonie 2009/2010 grał w SDC San Antonio[5], z którym doszedł do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów (zdobył w tych rozgrywkach 28 bramek)[3]. W sezonie 2010/2011 ponownie był zawodnikiem Ciudad Real, z którym dotarł do finału Ligi Mistrzów – jego klub przegrał w nim z Barceloną (24:27), a on zdobył pięć goli[6]. W latach 2011–2013 występował w Atlético Madryt, z którym dwukrotnie zdobył Puchar Króla i raz sięgnął po puchar ligi. W sezonie 2011/2012 dotarł z Atlético do finału Ligi Mistrzów (nie wystąpił w Final Four ze względu na kontuzję kolana[7]; w fazach grupowej i pucharowej rzucił 16 bramek)[3]. W 2012 wygrał z Atlético Madryt turniej Super Globe – w wygranym meczu finałowym z THW Kiel (28:23) zdobył pięć goli[8].
W 2013 podpisał dwuletni kontrakt z Wisłą Płock[9]. W sezonach 2013/2014 i 2014/2015 zdobył w jej barwach 64 gole w Lidze Mistrzów[3]. Pod koniec maja 2014 poinformował, że w lipcu 2015 zostanie zawodnikiem Vive Kielce. Transfer ten wywołał szeroką dyskusję w środowisku piłki ręcznej[10]. Prezes Wisły Płock Robert Raczkowski ocenił zachowanie zawodnika jako „daleko nieprofesjonalne, wręcz naganne w świecie poważnego sportu”[11]. Sam Jurkiewicz traktował przejście do kieleckiego klubu jako możliwość dalszego rozwoju sportowego. Decyzję o podpisaniu kontraktu z Vive motywował osobą trenera Tałanta Dujszebajewa[10].
Na początku maja 2015, na niespełna dwa miesiące przed przejściem do Vive Kielce, w meczu z Azotami-Puławy zerwał więzadła krzyżowe przednie oraz poboczne przyśrodkowe w lewym kolanie. Kontuzja ta wykluczyła go z gry na 10 miesięcy. W kieleckim zespole zadebiutował 1 marca 2016 w wygranym spotkaniu ligowym ze Śląskiem Wrocław (37:20), w którym rzucił sześć goli[12]. W sezonie 2015/2016 zdobył wraz z Vive mistrzostwo Polski oraz wygrał Ligę Mistrzów (wystąpił jedynie w meczu fazy grupowej z Pickiem Szeged (27:26), w którym zdobył jedną bramkę[3], bowiem grę w końcówce sezonu uniemożliwiło mu zapalenie prawego kolana[13]). W sezonie 2016/2017, w którym rozegrał w Superlidze 16 spotkań i rzucił 41 goli[14], ponownie wywalczył mistrzostwo kraju. Zdobył też Puchar Polski, rzucając w rozegranym 21 maja 2017 w Lublinie meczu finałowym z Wisłą Płock (31:24) jedną bramkę. W Lidze Mistrzów wystąpił dziewięć razy i zdobył 19 goli[3]. W sezonie 2017/2018 zdobył trzecie mistrzostwo Polski i trzeci puchar kraju z Vive. W Superlidze rozegrał 31 meczów i rzucił 67 bramek[15], natomiast w Lidze Mistrzów wystąpił w 18 spotkaniach, w których zdobył 13 goli[3].
Kariera reprezentacyjna
W 2002 wraz z młodzieżową reprezentacją Polski, której był kapitanem[16], zdobył mistrzostwo Europy U-20 – podczas turnieju rozegranego w Polsce rzucił w siedmiu meczach 33 bramki i miał 21 asyst[17]. W reprezentacji Polski seniorów zadebiutował 1 listopada 2002 w zremisowanym spotkaniu z Norwegią (26:26)[16].
Uczestniczył w jednych igrzyskach olimpijskich, czterech turniejach mistrzostw świata (zdobywając dwa brązowe medale) oraz pięciu turniejach mistrzostw Europy.
Podczas mistrzostw świata w Chorwacji (2009), w których wraz z reprezentacją wywalczył brązowy medal, wystąpił w trzech z dziesięciu rozegranych przez Polskę meczów[20]. Podczas mistrzostw świata w Katarze (2015), w których Polacy ponownie zdobyli brązowy medal, wystąpił we wszystkich dziewięciu spotkaniach i zdobył 23 bramki[21]. Uczestniczył również w MŚ w Szwecji (2011; rzucił 15 goli w dziewięciu meczach[22]) i MŚ w Hiszpanii (2013). Przed mistrzostwami świata we Francji (2017), wobec kontuzji Michała Jureckiego, został wybrany kapitanem reprezentacji. Podczas przygotowań do mistrzostw, w trakcie ostatniego meczu turnieju towarzyskiego w hiszpańskim Irun z Argentyną (26:26; zdobył cztery gole), doznał kontuzji barku, uniemożliwiającej mu występ w MŚ[23].
Po raz pierwszy w mistrzostwach Europy uczestniczył w 2004 (16. miejsce). Podczas ME w Norwegii (2008; 7. miejsce) zastąpił w kadrze kontuzjowanego Rafała Kuptela[24]. Grał również na ME w Austrii (2010; 4. miejsce), ME w Serbii (2012; 9. miejsce) i ME w Danii (2014; 6. miejsce), w których zdobył 20 bramek i był obok Krzysztofa Lijewskiego najlepszym strzelcem reprezentacji Polski[25].
.jpg)
