Marcin Zbigniew Pawlikowski (ur. 11 listopada 1922 w Siedlcach, zm. 25 listopada 1999 w Józefowie[1]) – polski architekt, wykładowca akademicki[1], autor licznych publikacji o tematyce budownictwa wiejskiego.
Marcin Zbigniew Pawlikowski urodził się w rodzinie architekta, działacza społecznego i filantropa Dominika Ludwika Pawlikowskiego (1879–1952), naczelnego architekta miasta Siedlce i rejonu siedleckiego (przed 1939 r.)[2]. Był bratem architekta Andrzeja Pawlikowskiego (1926–2020)[1] i ojcem architektki prof. Anny Pawlikowskiej-Piechotki. Jego matką była Felicja Alicja z domu Kuleszyńska. Przed wojną w rodzinnym domu Pawlikowskich w Siedlcach, panowała atmosfera życzliwości i chęci niesienia pomocy innym w imię solidarności społecznej. Taką też postawę reprezentował Pawlikowski angażując się w różne formy niesienia pomocy innym. Przez wiele lat uczył języka angielskiego w szkole znajdującej się przy sanatorium w Józefowie „Dzieciakowo” nie biorąc za to żadnego wynagrodzenia.
Marcin Zbigniew Pawlikowski dzieciństwo i młodość spędził w Siedlcach. Był absolwentem gimnazjum i liceum im. Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach. W czasie wojny działał w podziemiu zbrojnym AK w rejonie siedleckim, podobnie jak jego brat Andrzej Pawlikowski. Z tego powodu po wojnie rodzina, obawiając się represji ze strony powojennych władz, zmuszona była przeprowadzić się do Warszawy.
Pawlikowski ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w 1948 roku. W 1965 roku zdobył tytuł doktora nauk technicznych, a w 1974 roku nadano mu stopień doktora habilitowanego. W latach 1946–1951 był pracownikiem BOS w pracowni prof. Gutta w Warszawie, w latach 1951–1962 był zatrudniony w pracowni projektowej Ministerstwa Rolnictwa w Warszawie[1].
Pawlikowski jest autorem m.in. odbudowy zespołu klasztornego i kościoła sióstr Sakramentek, Rynek Nowego Miasta 2 w Warszawie (współautorzy: Dominik Pawlikowski, Andrzej Pawlikowski)[1].
Jest autorem publikacji Forma przestrzenna zagrody (wyd. Arkady, Warszawa 1970)[1][4].
Nagrody i wyróżnienia
W 1959 roku zdobył I nagrodę (równorzędną) w konkursie na opracowanie serii projektów zabudowania zagrody rolnika w województwach białostockim, lubelskim i łódzkim (współautorzy: Janusz Buze, Konrad Russek, S. Lipka)[1].
