Mao Anying (毛岸英, pinyin Máo Ànyīng; ur. 24 października 1922, zm. 25 listopada 1950) – chiński wojskowy, najstarszy syn Mao Zedonga i jego drugiej żony Yang Kaihui.
Życiorys
Po rozwodzie rodziców w 1927 roku pozostał z matką w Changsha. W 1930 roku został pojmany wraz z matką przez żołnierzy Kuomintangu i musiał oglądać wykonanie na niej wyroku śmierci[1]. Po egzekucji Yang przez kilka tygodni mieszkał z babką, a następnie w 1931 roku został wywieziony do Szanghaju[1], gdzie żył na ulicy jako bezdomny żebrak[2]. Błąkając się po mieście został kilkukrotnie brutalnie pobity przez policję[3]. Dzięki pomocy lokalnych działaczy komunistycznych, którzy się nim zaopiekowali, został w 1936 roku wysłany na studia do Moskwy[2]. Podczas II wojny światowej wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach w Europie, w tym na terenie ziem polskich. Do Chin powrócił w 1946 roku[2] i zamieszkał w Pekinie[1]. W październiku 1949 roku wziął ślub z Liu Songlin. Jego relacje z ojcem były chłodne[1].
Po wybuchu wojny koreańskiej został w 1950 roku wysłany na front jako tłumacz w armii Chińskich Ochotników Ludowych[2]. Wysocy działacze partyjni odradzali Mao Zedongowi wysyłanie własnego, najstarszego syna na front, ten jednak nie dał się przekonać, argumentując, iż jego dzieci nie zasługują na specjalne traktowanie[1]. Mao Anying zginął 25 listopada 1950 roku podczas amerykańskiego nalotu bombowego[2]. Dowodzący wojskami chińskimi w Korei Peng Dehuai poinformował Mao o śmierci syna dopiero po jakimś czasie, obawiając się jego reakcji[1]. Przewodniczący przyjął jednak śmierć syna bez emocji, mówiąc, że wojna wymaga poświęceń[4].
Pochowany jest na cmentarzu Chińskich Ochotników Ludowych w Hoech’ang (prowincja P’yŏngan Południowy) w Korei Północnej[5].
Przypisy
