Maksim Woitiul

Максім Вайцюль

Maksim Woitiul w Kopciuszku Fredericka Ashtona, 2010
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1978 Mińsk
Zawód, zajęcie	Artysta baletu
Miejsce zamieszkania	Warszawa
Narodowość	białoruska
Edukacja	Państwowa Szkoła Baletowa w Mińsku
Stanowisko	Pierwszy tancerz Polskiego Baletu Narodowego
Pracodawca	Teatr Wielki – Opera Narodowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maksim Woitiul (biał. Максім Вaйцюль; ur. 24 kwietnia 1978 w Mińsku) – białorusko-polski tancerz.

Od 2002 jeden z pierwszych solistów baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie, a od 2009 również Polskiego Baletu Narodowego^[1]. W styczniu 2020 został podniesiony do rangi pierwszego tancerza PBN. W 2023 roku zakończył karierę sceniczną i objął obowiązki baletmistrza i pedagoga Polskiego Baletu Narodowego

Ukończył Państwową Szkołę Baletową w Mińsku, pod kierunkiem Alaksandra Koladenki. W 1996 rozpoczął pracę w zespole baletowym Narodowego Akademickiego Teatru Wielkiego Opery i Baletu Białorusi w Mińsku. Zatańczył tam m.in. Błękitnego Ptaka w Śpiącej królewnie i Piotra w Postoju kawalerii w klasycznych wersjach Mariusa Petipy, a także Merkucja w Romeo i Julii w choreografii Walentina Jelizariewa i tytułowego Cipollina w balecie Giennadija Majorowa^[1].

W 1998 przeniósł się do Polski i został koryfejem, a krótko potem solistą baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej^[2] pod kierownictwem Emila Wesołowskiego. W sezonie 2001/02 był solistą zespołu The National Ballet of Canada (Narodowego Baletu Kanady) w Toronto. Występował tam m.in. w rolach Romea i Benvolia w Romeo i Julii Johna Cranko i Kamila w Wesołej wdówce Ronalda Hynda. W 2002 powrócił do Warszawy i objął pozycję pierwszego solisty baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Od 2009 jest pierwszym solistą Polskiego Baletu Narodowego^[1] pod dyrekcją Krzysztofa Pastora. Występuje w głównych i solowych partiach w repertuarze tego zespołu, zarówno na obu scenach Teatru Wielkiego, jak również podczas krajowych i zagranicznych występów zespołu. Zapraszany jest na międzynarodowe gale baletowe za granicą. W wolnym czasie pracuje także jako pedagog tańca klasycznego.

Źródło^[1]

• Błękitny Ptak – Śpiąca królewna, choreografia Marius Petipa
• Błazen – Jezioro łabędzie, choreografia Asaf Messerer
• Piotr – Postój kawalerii, choreografia Piotr Gusiew
• Cipollino – Cipollino, choreografia Gienrich Majorow
• Merkucjo – Romeo i Julia, choreografia Walentin Jelizariew

• D’Artagnan, Aramis, Atos, Portos i Książę Buckingham – Trzej muszkieterowie, choreografia André Prokovsky
• Romeo i Benvolio – Romeo i Julia, choreografia Emil Wesołowski
• John – Grek Zorba, choreografia Lorca Massine
• Poeta – Fortepianissimo, choreografia Lorca Massine
• Książę Désiré – Śpiąca królewna, choreografia Marius Petipa / Jurij Grigorowicz
• Książę – Dziadek do orzechów, choreografia Andrzej Glegolski
• Poeta – Sylfidy, choreografia Michaił Fokin
• Książę Zygfryd i Benno – Jezioro łabędzie, choreografia Irek Muchamiedow
• Młody – Harnasie, choreografia Emil Wesołowski
• Alter Ego, Książę i Młodzieniec – Czajkowski, misterium życia i śmierci, choreografia Boris Ejfman
• Colas – Córka źle strzeżona, choreografia Frederick Ashton
• Solor i Złoty Bożek – Bajadera, choreografia Marius Petipa / Natalia Makarowa
• Krassus – Spartakus, choreografia Emil Wesołowski
• Lenski – Oniegin, choreografia John Cranko
• Diabeł – Pan Twardowski, choreografia Gustaw Klauzner
• Wronski – Anna Karenina, choreografia Alexei Ratmansky

• Tristan – Tristan, choreografia Krzysztof Pastor
• Główny solista – Pocałunki, choreografia Emil Wesołowski
• Aria 1 i Gawot – In Light and Shadow, choreografia Krzysztof Pastor
• Modlitwa – Kurt Weill, choreografia Krzysztof Pastor
• Książę i Błazen – Kopciuszek, choreografia Frederick Ashton
• Nasz-Silny i Para Naszych – I przejdą deszcze…, choreografia Krzysztof Pastor
• Wybraniec – Święto wiosny, choreografia Maurice Béjart
• Książę – Dziadek do orzechów i król myszy, choreografia Toer van Schayk i Wayne Eagling
• Syn – Syn marnotrawny, choreografia George Balanchine
• Kain – Kain i Abel, choreografia Emil Wesołowski
• Duet 1 – Century Rolls, choreografia Ashley Page
• Duet 1 i Solo – Artifact Suite, choreografia William Forsythe
• Demetriusz – Sen nocy letniej, choreografia John Neumeier
• Filostrat-Puk – Sen nocy letniej, choreografia John Neumeier
• Romeo – Romeo i Julia, choreografia Krzysztof Pastor
• Tybalt – Romeo i Julia, choreografia Krzysztof Pastor
• Duet 3 – Adagio&Scherzo, choreografia Krzysztof Pastor
• Mężczyzna – Powracające fale, choreografia Emil Wesołowski
• Basilio – Don Kichot, choreografia Aleksiej Fadiejeczew
• Chorąży – Zielony stół, choreografia Kurt Jooss
• Hrabia Branicki – Casanova w Warszawie, choreografia Krzysztof Pastor
• Le Picq – Casanova w Warszawie, choreografia Krzysztof Pastor
• Petruchio – Poskromienie złośnicy, choreografia John Cranko
• Ferdinand – Burza, choreografia Krzysztof Pastor
• Poeta – Chopiniana, choreografia Michaił Fokin
• Solista – Chroma, choreografia Wayne McGregor
• Huzar Wołkow – Jezioro łabędzie (z nowym librettem), choreografia Krzysztof Pastor
• Gaston Rieux – Dama kameliowa, choreografia John Neumeier
• Kawaler des Grieux – Dama kameliowa, choreografia John Neumeier
• Dogmatyk – Koncert f-moll Chopina, choreografia Krzysztof Pastor
• Papkin – Przypowieść sarmacka wg Zemsty Fredry, choreografia Conrad Drzewiecki / Emil Wesołowski
• Mężczyzna – Wesele, choreografia Bronisława Niżyńska / Howard Sayette
• Solista – Do Not Go Gentle..., choreografia Krzysztof Pastor
• Birbanto – Korsarz, choreografia Marius Petipa / Manuel Legris
• Węgierski Oficer 1. – Mayerling, choreografia Kenneth MacMillan
• Przyjaciel – Bieguni-Harnasie, choreografia Izadora Weiss
• Arthur – Dracula, choreografia Krzysztof Pastor

W 2011, przy okazji Międzynarodowego Dnia Tańca, w siedzibie Związku Artystów Scen Polskich w Warszawie odebrał Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[3]. W 2016 podczas uroczystości jubileuszu 20-lecia pracy artystycznej został odznaczony na scenie Teatru Wielkiego Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[4] za wybitne osiągnięcia na polskiej scenie baletowej. W latach 2015^[5] i 2016^[6] został dwukrotnie uznany za najlepszego tancerza w Polsce, nagrodzony Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury^[1].

• https://web.archive.org/web/20120421080706/http://www.maksimwojtiul.republika.pl/
• https://teatrwielki.pl/ludzie/maksim-woitiul
• https://web.archive.org/web/20170414081426/http://www.taniecpolska.pl/krytyka/433
• https://web.archive.org/web/20170516154525/http://www.naczubkachpalcow.pl/2016/06/10/po-prostu-maksim-woitiul/
• „Na scenie zostawiłem dwa kolana”
• http://meakultura.pl/wywiady/w-balecie-wszystko-zaczyna-sie-od-glowy-wywiad-z-maksimem-woitiulem-1714
• http://www.balet.pl/forum_balet/viewtopic.php?t=5390