PROFILPELAJAR.COM

Magnus Eriksson
	król Szwecji (jako Magnus II)
Okres	od 1319; do 1364
	król Norwegii (jako Magnus VII)
Okres	od 1319; do 1343 (de facto do 1355)
	Dane biograficzne
Dynastia	Folkungowie
Data urodzenia	1316
Data śmierci	1374
Ojciec	Eryk Magnusson
Matka	Ingeborga
Żona	Blanka z Namur
Dzieci	Eryk XII Magnusson,; Haakon VI Magnusson
	Multimedia w Wikimedia Commons

Magnus Eriksson, Magnus II Smek (ur. 1316, zm. 1374) – król Szwecji 1319–1364, król Norwegii 1319–1343 (faktycznie rządził do 1355) (jako Magnus VII), z dynastii Folkungów, syn szwedzkiego księcia Eryka Magnussona i Ingeborgi, córki Haakona V, króla Norwegii.

W wieku lat trzech odziedziczył tron norweski, a w kilka miesięcy później szlachta szwedzka wybrała go swoim królem. Do szesnastego roku życia krajami rządziły nominalnie jego babka, królowa wdowa Jadwiga (szw. Helvig av Holstein) i matka Ingeborga, ale w rzeczywistości magnaci.

W 1332 zmarł król Danii Krzysztof II, który roztrwonił swoje dobra. Skorzystał na tym Magnus i za ogromną sumę w srebrze zakupił Skanię i Blekinge. Nie przyniosło mu to popularności, bowiem dla konieczności spłaty długów drastycznie podniósł podatki.

W 1334 ożenił się z Blanką, córką hrabiego Jana de Namur i Marii d’Artois, wnuczki króla Francji Ludwika VIII, która urodziła syna Haakona. W 1343 dziecko zostało wyznaczone na następcę Magnusa na tronie norweskim, aczkolwiek do jego pełnoletniości nadal władał ojciec, który w 1355 roku planował wysłanie statku (lub statków) celem ratowania żyjących jeszcze wikingów grenlandzkich (nie wiadomo, czy wyprawa taka doszła do skutku)^[1].

Faworytem Magnusa był jego młody krewniak Bengt Algotson, którego uczynił księciem Finlandii i Hallandu oraz wicekrólem Skanii. Wywołało to niezadowolenie magnatów, którzy w porozumieniu z Kościołem postanowili króla usunąć, a w jego miejsce władcą mianowali starszego, królewskiego syna Eryka XII. Podwójne rządy nie trwały jednak długo, bo w 1359 Eryk zmarł wraz z najbliższą rodziną, prawdopodobnie na dżumę^[2].

W 1360 Dania w szybkiej kampanii odzyskała Skanię. Niezadowoleni panowie szwedzcy porozumieli się z synem księcia Meklemburgii, Albrechtem, zaoferowali mu koronę, szybko (1363) obalili Magnusa i w lutym 1364 formalnie wybrali Albrechta królem Szwecji. Magnus do końca życia mieszkał w Norwegii. Utonął w bliżej nieznanych okolicznościach.