Longin Łozowicki (ur. 22 grudnia 1926 w Czołnicy Nowej, zm. 21 czerwca 2013 w Warszawie[1]) – generał broni Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju (1977–1990), członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), członek Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR (1980–1986), poseł na Sejm PRL IX kadencji (1985–1989).
Życiorys
Syn Kazimierza i Dionizy z Chodorowskich[1]. Od marca 1943 do lutego 1944 był członkiem samoobrony polskiej we wsi Przebraże[2]. W marcu 1944 wstąpił jako ochotnik do ludowego Wojska Polskiego. Początkowo przebywał w Punkcie Zbornym w Sumach. Został skierowany do Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu[3]. Po jej ukończeniu, w październiku 1944 został promowany na podporucznika w korpusie oficerów piechoty przez gen. Karola Świerczewskiego. Po promocji został dowódcą plutonu w Podoficerskiej Szkole Polityczno-Wychowawczej 7 Dywizji Piechoty stacjonującej w Białce koło Radzynia Podlaskiego. Od grudnia 1944 do kwietnia 1946 był zastępcą dowódcy 1 kompanii ckm ds. polityczno-wychowawczych w 37 Pułku Piechoty. W jego szeregach brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej, na Łużycach i w Sudetach. W kwietniu 1945 kontuzjowany pod Daubitz. Po zakończeniu działań wojennych jako dowódca kompanii tego samego pułku pełnił służbę graniczną i uczestniczył w walkach z oddziałami Narodowych Sił Zbrojnych[3]. Podczas referendum w 1946 był kierownikiem powiatowym Grupy Ochronno-Propagandowej WP. W listopadzie 1947 ukończył kurs dowódców batalionu Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Następnie rozpoczął służbę w 40 Pułku Piechoty w Bolesławcu, gdzie był komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej, a od lipca 1949 dowódcą batalionu szkolnego[2]. W latach 1949–1952 studiował w Akademii Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu został szefem Wydziału I Operacyjno-Wyszkoleniowego w sztabie 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu, a następnie w sztabie 19 Dywizji Zmechanizowanej w Torzymiu.
W okresie od lipca 1953 do maja 1954 był w stopniu podpułkownika szefem Wydziału Operacyjnego Sztabu Polskiej Misji do Komisji Nadzoru Państw Neutralnych w Korei[4]. W latach 1954–1968 służył w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP jako szef wydziału III w Oddziale I (1955), szef II Oddziału Obrony Przeciwlotniczej (1955–1956), szef Oddziału II Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej (1956–1961) i szef Oddziału III Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej (1961–1964). W latach 1964–1965 był szefem Oddziału II OPK i Lotnictwa w Zarządzie III Operacyjnym Obrony Terytorium Kraju. Od listopada 1965 był zastępcą szefa Zarządu I Operacyjnego – szefem Centrum Dowodzenia Sztabu Generalnego WP. W czerwcu 1968 został szefem sztabu – zastępcą dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. 6 października 1970 został awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1970 przewodniczący Rady Państwa PRL marszałek Polski Marian Spychalski. W okresie od września 1972 do stycznia 1975 dowodził 3 Korpusem OPK we Wrocławiu. W styczniu 1975 powrócił na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. W kwietniu 1975 ukończył Kurs Operacyjno-Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.
15 marca 1977 został mianowany przez ministra obrony narodowej, gen. Wojciecha Jaruzelskiego dowódcą Wojsk Obrony Powietrznej Kraju (na miejsce gen. Romana Paszkowskiego). 5 października 1978 Rada Państwa PRL awansowała go na stopień generała dywizji. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1978 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. W okresie stanu wojennego w Polsce był od grudnia 1981 do lipca 1983 członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. 15 września 1988 awansowany uchwałą Rady Państwa do stopnia generała broni. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1988 przewodniczący Rady Państwa gen. armii Wojciech Jaruzelski.
Od września 1947 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej. W 1948 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był delegatem na VIII (1980), IX (1981) i X (1986)Zjazd PZPR[3]. W latach 1980–1986 zasiadał Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR. Od 1985 do 1989 pełnił mandat posła na Sejm PRL IX kadencji, reprezentując okręg wyborczy Stargard Szczeciński. Zasiadał w Komisji Administracji, Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości oraz w Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy Prawo o stowarzyszeniach oraz projektów ustaw dotyczących związków zawodowych.
30 czerwca 1990 został odwołany ze stanowiska dowódcy WOPK. Od 1 lipca 1990 pozostawał w dyspozycji ministra obrony narodowej, który powierzył mu funkcję doradcy dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej. 2 lipca 1991 został przeniesiony w stan spoczynku, pożegnany uprzednio przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka. Po przejściu na emeryturę był członkiem Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych i Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych.
Pochowany 28 czerwca 2013 na cmentarzu w Konstancinie-Jeziornie. W pogrzebie wzięła udział delegacja Sił Powietrznych z dowódcą gen. broni pilotem Lechem Majewskim. W imieniu przyjaciół i współtowarzyszy służby przemówienie pożegnalne wygłosił gen. dyw. pil. Henryk Pietrzak.
Życie prywatne
Mieszkał w Warszawie. Od 1952 żonaty z Jadwigą z domu Lewińską. Małżeństwo miało dwóch synów[5].
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Longin Łozowicki. rejestry-notarialne.pl.
- ↑ a b Odszedł były dowódca WOPK. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2019-03-14].
- ↑ a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-03-14].
- ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-03-14].
- ↑ a b J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 410–413
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 18, poz. 40
- ↑ „Życie Partii”, grudzień 1988
- ↑ Odznaczenia pożarnicze – wojskowym, „Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych”, nr 24 (284), 16–31 grudnia 1968, s. 6
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 4, 1988, s. 246
- ↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 231
Bibliografia
- H.P. Kosk: Generalicja polska: popularny słownik biograficzny, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998, ISBN 83-87103-55-1
- J. Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990. T. II. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010. ISBN 978-83-7611-801-7. Brak numerów stron w książce
- S. Czmur, W. Wójcik: Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP przy współpracy Domu Wydawniczego Bellona, Poznań-Warszawa 2003, ISBN 83-11-09587-6
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
.svg){kind=small}
