Urodził się 13 listopada 1848 w Sanoku[1]. Był synem Jana Biegi (urzędnik magistratu miejskiego w Sanoku) i Amalii z domu Bobrowskiej[1][2]. Jego rodzeństwem byli: Henryk (1844-1907, ksiądz kanonik, katecheta i wykładowca w Przemyślu[3]), Władysław (ur. 1850[4], nauczyciel, dyrektor szkoły w Dynowie), Marianna Izabela (ur. 1852[5]), Karol Gracjan (ur. 1853)[6], Emilia (ur. 1855)[7] oraz przyrodni brat Stanisław Jan Antoni (1862-1923, działacz narodowy i sokoli)[8].
Po ukończeniu szkoły w mieście, kształcił się w seminarium nauczycielskim we Lwowie. Od 1872 pracował niespełna rok jako nauczyciel w Baligrodzie, po czym przeniósł się do rodzinnego Sanoka. Tam pracował w czteroklasowej szkole ludowej męskiej[9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][23], w której później został zastępcą kierownika Józefa Dzundzy[24][25][26][27]. Od 1893 był nauczycielem kierownikiem pięcioklasowej etatowej szkoły męskiej w Sanoku[28][29][30][31][32][33]. Jako prowizoryczny kierownik sześcioklasowej szkoły męskiej w Sanoku w marcu 1895 złożył egzamin wydziałowy z III grupy przed komisją egzaminacyjną we Lwowie[34], po czym został mianowany rzeczywistym nauczycielem kierującym[35]. Od 1899 był kierownikiem sześcioklasowej szkoły męskiej w Sanoku[36][37]. Od około 1901 pełnił funkcję dyrektora trzyklasowej szkoły wydziałowej męskiej w Sanoku połączonej z czteroklasową szkołą pospolitą[38][39][40][41][42][43][44][45][46] (mianowany dyrektorem na początku sierpnia 1902[47]). Ponadto uczył kaligrafii[48] i rysunków także w C. K. Gimnazjum w Sanoku[49][50][51][52][53][54][55][56][57] oraz w Szkole Przemysłowej Uzupełniającej w Sanoku, powołanej w 1893[58][59].
Udzielał się w sferze oświatowej. W latach 70. był członkiem C. K. Rady Szkolnej Okręgowej w Sanoku jako reprezentant zawodu nauczycielskiego[60][61]. Był działaczem oddziału Towarzystwa Pedagogicznego w Sanoku, którego był prezesem[62][63] oraz był wybierany 7 lutego 1880 podskarbim[64][65] i 23 kwietnia 1882 członkiem wydziału[66].
Pracował jako urzędnik w więzieniu c. i k. Był założycielem i od 13 sierpnia 1881[67] przez wiele lat pełnił funkcję naczelnika towarzystwa ochotniczej straży pożarnej w Sanoku, później formalnie naczelnikiem Rady Zawiadowczej Związku Okręgowego nr V w Sanoku do początku XX wieku[68]. Jako podkomendny był instruktorem i nauczycielem gimnastyki sanockiego korpusu strażaków[69]. W 1899 został odznaczony ustanowioną w 1896 honorową odznaką Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Galicji za nieprzerwaną, walką i wierną służbę przez 25 lat[70], a w 1904 tym samym odznaczeniem za 30 lat służby i w tym czasie wszedł w skład komitetu organizującego galicyjski XI. Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku[71][72]. Pełnił funkcję zastępcy członka Rady Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskiem[73][74]. Był założycielem i pierwszym dyrektorem Kasy Zaliczkowej w Sanoku. Zasiadł w radzie nadzorczej Towarzystwa Kasy Zaliczkowej w Sanoku[75]. 4 lutego 1904 został wybrany członkiem wydziału miejskiej Kasy Oszczędności w Sanoku[76], a 15 marca 1904 został wybrany na okres trzech lat cenzorem Kasy Oszczędności w Sanoku[77]. W 1904, 1907 był wybierany członkiem wydziału Czytelni Chrześcijańskiej „Ogniwo” w Sanoku[78][79].
Żoną Leopolda Biegi od około 1874 była Kamilla z domu Strzelbicka[2][107][108]. Mieli córkę Marię Kamillę (1875-1879)[2][109]. Jego bratankami (synami Stanisława Jana) byli Stanisław (1893-1944, major dyplomowany Wojska Polskiego) i Bolesław (1896-1976, dyplomata), którymi Leopold opiekował się w Sanoku po separacji ich rodziców.
Zmarł 26 sierpnia 1910 w Sanoku wieku 62 lat i w 38 roku służby zawodowej[107][110][111]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 28 sierpnia 1910[107][112]. W pogrzebie uczestniczyło kilka tysięcy osób. Rada Zawiadowcza Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych przyznała mu pośmiertnie odznakę honorową za 35 lat służby[113]. Nagrobek Leopolda Biegi został wykonany przez rzeźbiarza Ferdynanda Majerskiego[114]. Następcą Leopolda Biegi na stanowisku dyrektora szkoły wydziałowej w Sanoku był tymczasowo Aleksander Mochnacki[115].
Przypisy
↑ abKsięga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 203 (poz. 99).
↑ abcKsięga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 74 (poz. 48).
↑Kronika. „Echo Przemyskie”. Nr 90, s. 3, 10 listopada 1907.
↑Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 241 (poz. 90).
↑Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 294 (poz. 96).
↑Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 335 (poz. 149).
↑Księga chrztów 1836–1857. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 363 (poz. 82).
↑Księga chrztów 1861–1870. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 30 (poz. 3).
↑Związek Okręgowy Ochotniczych Straży Pożarnych w Sanoku (1898–1921). W: Stanisław Dydek: Ludzie spod znaku św. Floriana. Zarys dziejów ochrony przeciwpożarowej ziemi brzozowskiej na tle Podkarpacia i kraju 1865–2001. Stara Wieś – Brzozów: 2001, s. 58. ISBN 83-7300-104-2.
↑Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 143, 145. ISBN 978-83-939031-1-5.
↑Paweł Nestorowicz: Boża rola. Przyczynek do historii cmentarzy sanockich w 110-tą rocznicę konsekracji cmentarza przy ul. Rymanowskiej. Sanok: 2005, s. 35, 42.
Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998. ISBN 83-909787-0-9. Brak numerów stron w książce