Urodził się w rodzinie handlowca Christiana Kiesingera (1876-1967) i Dominiki Grimm (1878-1904)[1]. Studiował filozofię na Uniwersytecie w Tybindze, a następnie w latach 1926-1931 historię, germanistykę i prawo w Berlinie[2]. Następnie praktykował jako adwokat w berlińskim Wyższym Sądzie Krajowym[3].
W 1933 wstąpił do NSDAP[1]. Następnie skierowany do pracy w departamencie radiowym ministerstwa spraw zagranicznych[4]. Odnaleziony przez redaktora tygodnika Der SpiegielConrada Ahlersa, dokument z 1944 roku wykazał, że współpracownicy Kiesingera z ministerstwa składali na niego donosy do Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy, zarzucając mu hamowanie i sprzeciwianie się antyżydowskim akcjom propagandowym i krytykę polityki zagranicznej III Rzeszy[5][6][7]. Do 1946 roku internowany w Ludwigsburgu[8]. W 1948 uwolniony od wszelkich zarzutów przez komisję denazyfikacyjną w amerykańskiej strefie okupacyjnej[3].
Po internowaniu wrócił do praktyki adwokackiej w Tybindze i Würzburgu[9]. Od 1948 do 1951 był sekretarzem CDU w Württembergii-Hohenzollern. W 1949 roku został wybrany do Bundestagu, utrzymując mandat do 1958 roku. W parlamencie pełnił funkcję przewodniczącego komisji spraw zagranicznych i komisji mediacyjnej[10]. Następnie zaangażował się w politykę landową zostając premierem Badenii-Wirtembergii (1958-1966)[4].
Po rozpadzie koalicji CDU-FDP i odejściu ze stanowiska Ludwiga Erharda, 1 grudnia 1966 roku Kiesinger został wybrany na kanclerza Niemiec, stając na czele rządu tzw. wielkiej koalicji (CDU/CSU i SPD)[2]. Za jego rządów doszło w Niemczech do stabilizacji gospodarczej oraz nawiązania stosunków dyplomatycznych z Rumunią, Jugosławią i Czechosłowacją.
Grób Kurta Georga Kiesingera
W roku 1967 Kiesinger został wybrany na stanowisko przewodniczącego CDU. Kierowana przez niego partia wygrała znacząco wybory parlamentarne w 1969 roku zdobywając 46,1% głosów, zabrakło jej jednak 7 mandatów do samodzielnej większości. SPD odmówiła kontynuowania wielkiej koalicji i nawiązała współpracę z FDP, co doprowadziło do ustąpienia Kiesingera ze stanowiska kanclerza[11]. Zachował jednak mandat posła do Bundestagu, który sprawował do 1980 roku. W 1971 roku zrezygnował ze stanowiska szefa partii, pozostając honorowym przewodniczącym[2]. Zrezygnował z kandydowania do parlamentu w wyborach w 1980 roku i wycofał się z aktywnej polityki[7].
24 grudnia 1932 Kiesinger poślubił Marie-Luise Schneider (1908–1990). Z tego małżeństwa urodziło się dwoje dzieci, Viola (ur. 1940) i Peter (ur. 1942)[1].
↑ abPhilipp Gassert: Kurt Georg Kiesinger 1904–1988. Kanzler zwischen den Zeiten. DVA, Monachium 2006, s. 92
↑ abStiftung Deutsches HistorischesS.D.H.MuseumStiftung Deutsches HistorischesS.D.H., Stiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B.DeutschlandStiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B., Gerade auf LeMO gesehen: LeMO Biografie: Kurt Georg Kiesinger [online], www.hdg.de [dostęp 2023-02-25](niem.).
↑Holocaust. Kurt Georg Kiesinger im Auswärtigen Amt 1940–1945. w: Günter Buchstab, Philipp Gassert, Peter Thaddäus Lang (Hrsg.): Kurt Georg Kiesinger 1904–1988. Von Ebingen ins Kanzleramt. Freiburg im Breisgau/ Basel/ Wien 2005, s. 201–227
↑Hans Otto Kleinmann, Zeitgeschichte in Lebensbildern, tom 7, 1994, Moguncja.
↑Klaus Stüwe, Die großen Regierungserklärungen der deutschen Bundeskanzler von Adenauer bis Schröder, 2002, s. 147–160.
↑Stiftung Deutsches HistorischesS.D.H.MuseumStiftung Deutsches HistorischesS.D.H., Stiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B.DeutschlandStiftung Haus der Geschichte der BundesrepublikS.H.G.B., Gerade auf LeMO gesehen: LeMO Kapitel: Bundestagswahl 1969 [online], www.hdg.de [dostęp 2023-02-26](niem.).
.jpg)
.jpg){kind=small}
