Urodził się w rodzinie Ksawerego i Lubomiry z Rekoszów[1]. W drużynach Sokoła przeszedł szkolenie i w 1914 jako ochotnik zgłosił się do pułku dragonów rosyjskich[2]. Podchorąży w rosyjskiej Oficerskiej Szkole Artylerii w 1917 i w tym samym roku wstąpił do KorpusuDowbora Muśnickiego, początkowo w 3 pułku ułanów, a następnie w 2 baterii 1 dywizjonu artylerii konnej[2]. Walczył w obronie Lwowa i na Froncie Południowym jako dowódca zwiadu i adiutant 1 dak. Ukończył w latach 1921–1922 kurs dowódców szwadronów w Toruniu i w Rembertowie kurs dowódców baterii[2]. Otrzymał dowództwo baterii w 1922, a w 1926 po skończeniu kursu kwatermistrzowskiego został w 2 Dywizji Kawalerii oficerem sztabu.
Z dniem 5 stycznia 1931 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko pierwszego oficera sztabu[3]. W 1934 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera z siedzibą w Toruniu[4]. W 1938 został skierowany na praktykę liniową na stanowisku dowódcy I dywizjonu w 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach[2][5]. Po zakończeniu praktyki ponownie w Inspektoracie Armii w Toruniu.
W 1926 ożenił się z Jadwigą Stefanią z Kiełkiewiczów (1896–1958)[7][8], wdową po Wincentym Herse (1894–1923), poruczniku artylerii, koledze z okresu wspólnej służby w 1 dak. Jego pasierbani byli synowie Wincentego i Jadwigi Herse: Jerzy (1917–1976) i Tomasz (1918–1985).
