Krzyk ostateczny – zbiór wierszy Władysława Broniewskiego wydany w 1938 w Warszawie, pisanych przez niego od 1933 roku.

Dotyczą katastroficznej obawy przed faszyzmem i wybuchem wojny. Autor przekazuje we wierszach swoją wiarę w posłannictwo poezji i wartość pracy. W utworach Cześć i dynamit i No pasaran! uwidacznia swoją solidarność z walczącym ludem hiszpańskim. Zawierają także przeżycia z więzienia, rozrachunku życiowego. Jest to poezja dojrzała, aktualna ideowo. W znacznej części wierszy przeważa nastrój niepokoju, w innych wyraźna jest tonacja patriotyczna.

Wydanie zbioru zostało wznowione w 1946. Niektóre wiersze doczekały się kilku przedruków w innych zbiorach poezji Broniewskiego.

• Krzyk Ostateczny,
• Do przyjaciół-poetów,
• Twarde ręce,
• Na Śmierć Andrzeja Struga,
• Cześć i dynamit,
• No pasaran!,
• Miasto Rodzinne,
• Mannlicher,
• Mój pogrzeb,
• Magnitogorsk albo rozmowa z Janem (wycięty przez cenzurę),
• Hawrań i Murań,
• Zachód,
• Brzoza,
• Scherzo,
• Noc,
• Ulica Miła,
• Poeta i Trzeźwi,
• Bar <Pod Zdechłym Psem>,
• W Pociągu