Od 1948 do 1957 należała do Związku Młodzieży Polskiej. Po śmierci Bolesława Bieruta i objęciu władzy przez Władysława Gomułkę wstąpiła w 1956 roku do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Była członkiem Komitetu Zakładowego PZPR przy Polskiej Akademii Nauk. Z partii wystąpiła demonstracyjnie 22 sierpnia1968 roku po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji[3].
W 1975 roku podpisała tzw. List siedmiu do Edwarda Gierka, w którym krytykowała stosunki wewnętrzne w PRL. Od 1977 działaczka organizowanego przez opozycję w prywatnych mieszkaniach Uniwersytetu Latającego, przekształconego w 1978 roku w Towarzystwa Kursów Naukowych. 20 VIII 1980 sygnatariuszka apelu 64 intelektualistów popierającego postulaty strajkujących stoczniowców[4]. 23 sierpnia1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[5]. Od września 1980 roku w Solidarności. W latach 1980–1981 publikowała w „Tygodniku Solidarność” teksty ujawniające sposób przejęcia władzy w Polsce przez komunistów oraz zbrodnie UB.
Badała w szczególności kwestie spraw polskich w dyplomacji przed i po jałtańskiej konferencji trzech mocarstw, wojenne i powojenne przesiedlenia polskiej ludności, polskie podziemie wojskowe i cywilne w oporze przeciw władzy komunistycznej, ewolucja postaw polskiej inteligencji w latach powojennych. Jej książka „Narodziny systemu władzy. Polska 1943–1948” została w 1986 roku uhonorowana Nagrodą Kulturalną „Solidarności”[6].
W 1990 roku otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1994 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. W 1997 autorka raportu o stanie wojennym[4].
↑Collegium Invisibile [online], www.ci.edu.pl [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-22](pol.).
↑Sławomir Cenckiewicz, „Nauka pod lupą”. Środowisko historyków w opiniach Służby Bezpieczeństwa przełom lat 60. i 70., w: Oczami bezpieki i partii. Szkice z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków 2006, s. 281.