Królestwo Sussex (staroang.Sūþseaxna rīċe, łac.Regnum Sussaxonum) – królestwoanglosaskie istniejące od V do IX wieku na terenie południowo-wschodniej Anglii, jedno z siedmiu królestw tworzących tzw. heptarchię. Zajmowało obszar w przybliżeniu odpowiadający późniejszemu hrabstwu Sussex (współczesne hrabstwa East i West Sussex)[1].
Pierwszym władcą Susseksu był, według podań (m.in. Kroniki anglosaskiej), Ælle, który wylądował pod Selsey Bill w 477 roku, po czym podbił te ziemie, wcześniej zamieszkane przez Brytów. Według kroniki Bedego, Ælle był pierwszym, i jedynym w historii Susseksu, bretwaldem – zwierzchnikiem nad innymi królestwami anglosaskimi, którego władza na północy sięgać miała po estuarium Humber[2][1].
Przez część swojego istnienia królestwo było podzielone na część wschodnią, administrowaną najprawdopodobniej z Lewes, i zachodnią, ze stolicą w Chichester. Na wschodnim skraju królestwa, miasto Hastings i okolice, posiadało swego rodzaju autonomię i znajdowało się pod zauważalnymi wpływami sąsiedniego Królestwa Kentu[2].
W drugiej połowie VIII wieku władcy Susseksu stali się lennikami królów Mercji[3]; pod koniec wieku tytułowani już nie jako królowie, lecz ealdormani[1]. W 825 roku Sussex podbity został przez królestwo Wessex. W X wieku tereny Susseksu weszły w skład zjednoczonego Królestwa Anglii[2][3].
