W 1853 roku zakupiono XVII-wieczną Villa Caetani z przeznaczeniem dla zakonu redemptorystów.[2] W latach 1855–1858 powstał projekt kościoła autorstwa George Wigleya.[2] Pierwotnie kościół był poświęcony Chrystusowi Odkupicielowi, jednak po gruntownej przebudowie, która zakończyła się w 1900 roku, zmieniono dedykację świątyni na św. Alfonsa Liguoriego.[2] Kolejne renowacje miały miejsce w latach: 1932, 1958, 1964.[2]
Architektura i sztuka
Kościół zbudowano w stylu neogotyckim.[2] W fasadzie znajduje się rozeta z witrażem autorstwa francuskiego dominikanina Marcellino LeforestierMatka Boża Nieustającej Pomocy.[2] Ten sam autor odpowiada również za witraże w oknach bocznych przedstawiające męczenników.[2]Loggia wejściowa została dodana przed fasadą, wykonano ją z trawertynu, wg projektu redemptorysty ojca Gerarda.[2] W loggii istnieją trzy wejścia, nad środkowym z nich znajduje się marmurowa statua Chrystusa Odkupiciela.[2] Nad głównymi drzwiami znajduje się tympanon z mozaiką Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a nad bocznymi drzwiami tympanony zawierają rzeźbione wizerunki świętych w postawie modlitewnej na tle złotej mozaiki – po prawej św. Klemens Maria Hofbauer, a po lewej św. Alfons Ligouri, dzieła Antonio della Bitta[2].
W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (de Perpetuo Succursu) przywieziony w końcu XV wieku przez chrześcijan z Krety, którzy schronili się w Rzymie przed Turkami. Pierwotnie obraz umieszczono w kościele św. Mateusza, a po jego zniszczeniu przez armię napoleońską, w kościele Matki Bożej in Posterula. Papież Pius IX przekazał ten obraz oo. Redemptorystom, którzy rozpowszechnili nabożeństwo do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.
W zakrystii kościoła znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca Chrystusa Pana w grobie wykonana przez Schuberta.
Kardynałowie prezbiterzy
Kościół św. Alfonsa Liguori jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sanctissimi Redemptoris et Sancti Alfonsi in Exquiliis)[3]. Tytuł ten został ustanowiony 30 grudnia 1960 roku[3] i przypomina pierwotną dedykację świątyni[2].
