PROFILPELAJAR.COM

Korwety rakietowe projektu 21631
	; „Grad Swijażsk”
Kraj budowy	Rosja
Użytkownicy	MW Rosji
Stocznia	Zielenodolskij Zawod w Zielonodolsku
Wejście do służby	2014
Zbudowane okręty	12
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	949 t
Długość	74,1 m
Szerokość	11 m
Zanurzenie	2,6 m
Napęd	4 silniki wysokoprężne o mocy 14 800 KM, 2 pędniki wodnoodrzutowe
Prędkość	25 węzłów
Zasięg	2500 Mm przy 12 w
Załoga	52
Uzbrojenie	• 8 wyrzutni pocisków woda-woda/woda-ziemia Kalibr-NK lub Oniks (1×VII VLS, 8 pocisków); • 2 wyrzutnie rakiet plot. Gibka; • 1 armata uniwersalna 100 mm; • 1 zestaw artyleryjski 30 mm AK-630M2; • 2 wkm 14,5 mm
	Multimedia w Wikimedia Commons

Korwety rakietowe projektu 21631 (typu Bujan-M, ros. «Буян-М») – rosyjskie korwety rakietowe z początku XXI wieku, klasyfikowane oficjalnie jako małe okręty rakietowe. Przeznaczone do zwalczania okrętów nawodnych i celów brzegowych. Budowane dla Marynarki Wojennej Rosji.

Historia

Małe okręty rakietowe projektu 21631 (Bujan-M) stanowią rozwinięcie konstrukcji małych okrętów artyleryjskich projektu 21630 (typu Bujan), skonstruowanych na początku XXI wieku dla Marynarki Wojennej Rosji specjalnie dla Flotylli Kaspijskiej, operującej na zamkniętym Morzu Kaspijskim^[1]. Wymaganiem postawionym dla nich była możliwość działania zarówno na wodach morskich, jak i płytkich wodach przybrzeżnych i żeglownych odcinkach rzek. Okręty typu Bujan przeznaczone były do wsparcia ogniowego oddziałów lądowych w czasie operacji w rejonach przybrzeżnych^[1]. Zlecenie na ich opracowanie otrzymało na przełomie XX i XXI wieku Zielonodolskie Biuro Konstrukcyjno-Projektowe z Zielonodolska w Tatarstanie, położonego nad Wołgą^[1]. Głównym konstruktorem był J. Kusznir^[1]. Zbudowano tylko trzy okręty projektu 21630, przy czym budowę pierwszego („Astrachań”) rozpoczęto w 2004 roku, a wszedł on do służby w 2006 roku^[1]. Zrezygnowano z planowanej budowy serii 10 okrętów, gdyż uznano, że Bujany, uzbrojone z broni ofensywnej tylko w armatę kalibru 100 mm i wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych Grad, mają zbyt ograniczone możliwości bojowe, a realne jest znaczące wzmocnienie ich potencjału bojowego^[2].

Już w sierpniu 2003 roku zdecydowano zaprojektować na bazie typu Bujan okręty uzbrojone w pociski manewrujące rodziny Kalibr-NK, oznaczone jako typ Bujan-M^[3]. Klasyfikowane oficjalnie były jako małe okręty rakietowe (ros. małyj rakietnj korabl – MRK)^[4]. Nowy projekt o numerze 21631 został nieco powiększony – długość wzrosła z 62 do 74,1 m, a szerokość z 9,6 do 11 m, co pociągnęło wzrost zanurzenia o nieco ponad pół metra i wyporności z 560 do 949 ton^[5]. Projektantem nadal było biuro w Zielonodolsku, a głównym konstruktorem pozostał J. Kusznir^[3]. Tym razem przetarg na budowę serii okrętów wygrała 17 maja 2010 roku stocznia rzeczna Zielenodolskij Zawod im. A. M. Gorkiego, również w Zielonodolsku^[3]. 26 maja tego roku Ministerstwo Obrony Rosji zamówiło budowę prototypu, po czym zamówiło dwie pary okrętów w 2011 i 2012 roku, a następnie dalsze jednostki^[3].

Stępkę pod budowę prototypu „Grad Swijażsk” położono 27 sierpnia 2010 roku, a wodowano go 9 marca 2013 roku^[3]. Jeszcze przed jego wodowaniem rozpoczęto budowę czterech dalszych^[3]. Pierwsze pięć okrętów weszło do służby w latach 2014–2015^[3]. Cztery kolejne okręty zamówiono 25 grudnia 2013 roku, a ostatnie trzy 7 września 2016 roku^[6].

Opis

Architektura okrętów ukształtowana jest zgodnie z nowymi trendami redukowania pól fizycznych okrętów (trudnowykrywalności), co przejawia się w nadbudówce płynnie przechodzącej w kadłub i powierzchniach bocznych nadbudówki i kadłuba załamywanych pod różnymi kątami^[7]. Dziobnica jest wychylona pod dużym kątem, a wręgi na dziobie są szeroko rozwarte^[7]. Pokład dziobowy jest podniesiony, po czym przechodzi w nadbudowę, zajmującą całe śródokręcie, a linia załamania między burtami a nadbudową schodzi płynnie do pokładu rufowego^[8]. Na dziobie znajduje się armata w wieży również ukształtowanej zgodnie z wymogami trudnowykrywalności^[8]. Z przodu nadbudówki, o pochyłej przedniej ścianie, znajduje się szeroki przeszklony zakryty mostek^[8]. Na dachu nadbudówki jest maszt o konstrukcji skrzynkowej z pochylonymi ścianami, stanowiący podstawę pod stację radiolokacyjną w półkulistej dielektrycznej osłonie oraz inne anteny^[7]. W tylnej części nadbudówki mieści się blok ośmiu pionowych wyrzutni pocisków rakietowych^[8].

Wyporność okrętów projektu 21631 wynosi 949 ton (bez bliższego określenia)^[4]. Długość wynosi 74,1 m, szerokość 11 m, a zanurzenie 2,6 m^[4]. Zanurzenie to jest stosunkowo niewielkie i umożliwia operowanie na płytszych wodach^[7]. Załogę stanowi 52 ludzi^[4].

Uzbrojenie

Zasadnicze uzbrojenie okrętów projektu 21631 stanowi ośmiokomorowa pionowa wyrzutnia, służąca do wystrzeliwania przede wszystkim pocisków woda-woda/woda-ziemia Kalibr-NK, z ośmioma pociskami^[4]. Mogą być stosowane także pociski innych typów, np. woda-woda P-800 Oniks^[4]. Przeciwlotnicze uzbrojenie rakietowe stanowią tylko dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych 3M47 Gibka dla pocisków bardzo bliskiego zasięgu samonaprowadzających się na podczerwień 9M39 Igła^[7]. Każda wyrzutnia ma cztery pociski^[7].

Uzbrojenie artyleryjskie składa się z jednej automatycznej armaty uniwersalnej kalibru 100 mm A-190^[4]. Uzbrojenie przeciwlotnicze i przeciwrakietowe stanowi jeden zestaw artyleryjski obrony bezpośredniej AK-630M2 Duet z dwoma 6-lufowymi armatami rotacyjnymi kalibru 30 mm^[7]. Uzbrojenie uzupełniają dwa karabiny maszynowe kalibru 14,5 mm MTPU^[4].

Napęd

Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne o mocy łącznej 14 800 KM^[4]. Napędzają one dwa pędniki wodnostrumieniowe^[7]. Prędkość maksymalna wynosi 25 węzłów^[4]. Zasięg określany jest na 2500 mil morskich przy prędkości 12 w^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Nitka 2017 ↓, s. 13.
↑ Nitka 2017 ↓, s. 13-14.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Nitka 2017 ↓, s. 14.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Car′kow 2018 ↓, s. 18.
↑ Nitka 2017 ↓, s. 13, 17.
↑ Nitka 2017 ↓, s. 14-15.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Nitka 2017 ↓, s. 15.
↑ ^a ^b ^c ^d Na podstawie rysunku Nitka 2017 ↓, s. 17.

Bibliografia

A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2018 g.. 2018, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1(220)/2018. (ros.).
Andrzej Nitka. Bujany-M. Okręty rakietowe najmniejszego Kalibr(u). „Morze”. Nr 8/2017. III (23), sierpień 2017. ISSN 2543-5469.