Konstanty Ireneusz Łubieński

Zobacz też: Konstanty Łubieński.
Konstanty Ireneusz Łubieński
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1825
Warszawa

Data śmierci

16 czerwca 1869

Biskup diecezjalny sejneński
Okres sprawowania

1863–1869

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

2 czerwca 1849

Prezbiterat

15 lipca 1849

Nominacja biskupia

16 marca 1863

Sakra biskupia

20 grudnia 1863

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 grudnia 1863

Miejscowość

Janów Podlaski

Miejsce

katedra Świętej Trójcy

Konsekrator

Piotr Paweł Szymański

Współkonsekratorzy

Józef Twarowski
Henryk Ludwik Plater

Konstanty Ireneusz Łubieński herbu Pomian[1] (ur. 19 lutego 1825 w Warszawie, zm. 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie) – hrabia[2], duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny sejneński w latach 1863–1869.

Życiorys

Urodził się 19 lutego 1825 w Warszawie[3]. Syn Henryka i Ireny z Potockich, brat Edwarda i Juliana[4], bratanek Tadeusza, biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego[5]. Studia odbył w Kielcach i w Warszawie[6]. 2 czerwca 1849 przyjął święcenia diakonatu, a 15 lipca 1849 prezbiteratu[3].

Pełnił posługę kapłańską w parafii Świętego Krzyża w Warszawie, w Wiskitkach i w parafii św. Katarzyny w Petersburgu. W 1860 został proboszczem w Rewlu. Okazywał ugodową postawę wobec rządu rosyjskiego, nie popierał powstańczego ruchu narodowego[6].

16 marca 1863 papież Pius IX prekonizował go biskupem diecezjalnym diecezji sejneńskiej. Z powodu wykazywania krytycznej postawy wobec powstania styczniowego miał trudności z uzyskaniem święceń biskupich, które otrzymał dopiero 20 grudnia 1863 w katedrze Świętej Trójcy w Janowie Podlaskim[5]. Konsekrował go Piotr Paweł Szymański, biskup diecezjalny podlaski, w asyście Józefa Twarowskiego, biskupa pomocniczego podlaskiego, i Henryka Ludwika Platera, biskupa pomocniczego warszawskiego[3]. Zawczasu, 3 października 1863, odbył ingres do katedry Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Sejnach[5]. Przyczynił się do renowacji kościoła katedralnego i budowy pałacu biskupiego[7].

Za wyrażenie sprzeciwu wobec wysłania delegata do rządowego Kolegium Rzymskokatolickiego w Petersburgu[6] został 31 maja 1869 deportowany w głąb Rosji[5]. Zmarł w drodze 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie. Jego niespodziewana śmierć wzbudziła podejrzenia, że został otruty[5].

Przypisy

  1. ↑ A. Boniecki, A. Reiski: Herbarz polski. T. 16: Łopuszańscy – Madalińscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1913, s. 54. [dostęp 2015-06-06].
  2. ↑ J.S. Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 580. [dostęp 2019-04-23].
  3. ↑ a b c Konstanty Ireneusz Łubieński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-06-06]. (ang.).
  4. ↑ A. Boniecki, A. Reiski: Herbarz polski. T. 16: Łopuszańscy – Madalińscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1913, s. 64–66. [dostęp 2015-06-06].
  5. ↑ a b c d e K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji wigierskiej, sejneńskiej (augustowskiej) oraz łomżyńskiej. „Studia Teologiczne”. T. 28, s. 319–320, 2010. ISSN 0239-801X. [dostęp 2017-11-07]. 
  6. ↑ a b c P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 266–267. ISBN 83-211-1311-7.
  7. ↑ Diecezja augustowska czyli sejneńska. sejny.diecezja.elk.pl (arch.). [dostęp 2016-12-27].

Linki zewnętrzne

Biskupi sejneńscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy