PROFILPELAJAR.COM

Konrad X Biały
	Książę oleśnicki; (razem z bratem Konradem IX)
Okres	od 1439; do 1452
Poprzednik	Konrad V Kącki
Następca	podział księstwa
	Książę kozielski, na 1/2 Ścinawy, w Kątach, Bierutowie i Wołowie; (razem z bratem Konradem IX)
Okres	od 1450; do 1452
Poprzednik	Konrad VII Biały
Następca	podział księstwa
	Książę w Wołowie, Sycowie, 1/2 Ścinawy i Miliczu
Okres	od 1452; do 1489
Poprzednik	wspólne rządy braci w księstwie oleśnickim
Następca	Maciej Korwin
	Książę w Gliwicach, Koźlu i Bytomiu
Okres	od 1471; do 1472
Poprzednik	Konrad IX Czarny
Następca	włączenie do Królestwa Czech
	Książę oleśnicki
Okres	od 1478; do 1489
Poprzednik	Barbara oleśnicka
Następca	Maciej Korwin
	Książę oleśnicki
Okres	od 1490; do 1492
Poprzednik	Maciej Korwin
Następca	włączenie do Królestwa Czech
	Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie (Piastowie oleśniccy)
Data urodzenia	ok. 1420
Data śmierci	21 września 1492
Ojciec	Konrad V Kącki
Matka	Małgorzata
Rodzeństwo	Konrad IX Czarny

Ten artykuł od 2009-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Konrad X Biały (Młodszy) (ur. ok. 1420, zm. 21 września 1492) – ostatni książę oleśnicki ze śląskiej linii dynastii Piastów, syn Konrada V Kąckiego i jego żony Małgorzaty^[1].

Życiorys

Po śmierci ojca w 1439 pod opieką stryja Konrada VII Białego. Wraz z bratem Konradem Czarnym przejął księstwo w 1450, by dwa lata później dokonać jego podziału. Biały objął księstwo oleśnickie, ale bez Oleśnicy, która przypadła Czarnemu podobnie jak górnośląskie posiadłości księstwa.

W czasie wojen o koronę czeską wspierał początkowo Jerzego z Podiebradów, składając mu hołd lenny w 1459 razem z bratem w zamian za potwierdzenie spadku po ojcu. Utrzymywał dobre stosunki z Polską. Wobec wkroczenia na Śląsk wojsk Macieja Korwina złożył mu wraz z bratem hołd.

Po śmierci brata 1471 objął ziemie górnośląskie^[1], pozostawiając Oleśnicę jako wyprawę księżnej-wdowie Małgorzacie i jej córce Barbarze. Wobec zadłużenia sprzedał domeny górnośląskie nowemu księciu ziębickiemu z rodu Podiebradów, Henrykowi.

Po objęciu tronu w Czechach przez Władysława Jagiellończyka i wybuchu wojny między Jagiellonami polskimi i czeskimi a Korwinem, opowiedział się po stronie tych pierwszych.

Nie radząc sobie z zadłużeniem próbował sprzedać księstwo najpierw władcom Saksonii – co doprowadziło do interwencji Korwina, a w 1480 znowu bezskutecznie Krzyżakom. Doszedł do ugody z Korwinem, zapisując mu księstwo jako królowi Czech i przystępując do sojuszniczego układu ołomunieckiego. W 1488 próbował odwrócić sojusze przystępując do koalicji z Janem II Szalonym, księciem głogowskim i Henrykiem ziębickim, jednak w 1489 uległ wojskom węgierskim. Osadzony na zamku w Urazie z pensją ze skarbca królewskiego. Po śmierci Macieja Korwina odbił Oleśnicę, Syców i Wąsosz.

Ożenił się z Dorotą, córką bogatego rzemieślnika oleśnickiego zajmującego się wytwarzaniem kotłów, niejakiego Nikodema Rinkenberga^[2]. Umarł bezpotomnie^[1].

Jego siostrą była Anna, żona Władysława I, ks. mazowieckiego.