Pierwsza wzmianka o kościele w Radawiu pochodzi z 1500 roku. Fundatorem świątyni był właściciel miejscowego majątku rycerskiego z rodu Salawów. W połowie XVII wieku zostaje przyłączony do sąsiedniej parafii w Zębowicach, taki stan rzeczy trwa do 1945 roku. W 1817 roku powiększona została nawa, a w 1836 roku przebudowano i podwyższono wieżę do wysokości 18,5 metra. W czasie remontu kapitalnego w 1899 roku położono na ściany wewnętrzne, a w 1933 roku na strop, warstwę tynku. Ponadto w 1933 roku, w czasie remontu, wzmocniono ściany czterema stalowymi, wklęsłymi dźwigarami. 15 czerwca1944 roku kościółek zostaje podniesiony do rangi lokalii, a tym samym ponownie staje się samodzielnym kościołem. Po 1945 roku, w celu zwiększenia trwałości drewna budynku i ochrony ścian zewnętrznych przed działaniem warunków atmosferycznych, kilkakrotnie nasycono kościółek środkami konserwującymi. Od 1966 roku w wykazie kościelnym występuje jako samodzielny, pełnoprawny kościół parafialny[4].
Architektura i wnętrze kościoła
Świątynia to budowla drewniana, jednonawowa o konstrukcji zrębowej, orientowana, zbudowana w stylu barokowym. Prezbiterium jest mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie. Z boku prezbiterium znajduje się zakrystia, a na piętrze loża kolatorska. Od frontu i z boku nawy wybudowano kruchty. Wieża jest konstrukcji słupowej, ośmioboczna, osadzona na nawie, zwieńczona baniastym hełmem gontowym z latarnią i krzyżem. Dwukalenicowy dach pokrywa gont z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę zakończoną gontowym hełmem. Wnętrze kościółka zostało otynkowane. Na chórze muzycznym, z bocznymi balkonami, zamontowano organy pochodzące z XVIII wieku[5].
W wystroju wnętra świątyni na uwagę zasługują również:
