Królewnę Klaudię w dokumentach określano mianem domina Claudia, filia Francie[1].
Jako dziedziczce Anny Bretońskiej przysługiwał jej po śmierci matki tytuł księżnej Bretanii (Claudia ducissa Britannie), niekiedy występujący w źródłach w formie Claudia matrona Britannica[2]. Ponadto suo iure Klaudia była hrabiną Blois, Ast, Coucy, Montfort, Richemont, Estampes i Vertus[3]. Niekiedy dwa tytuły książęce Klaudii występowały w dokumentach łącznie: Claudia Britannie et Mediolani Ducissa[4].
Z chwilą objęcia tronu Francji przez Franciszka I jego żona automatycznie stała się królową Francji (serenissima domina Claudia regina Francie), chociaż została koronowana dopiero w maju 1517 roku. Tytulatura Klaudii w wersji skróconej występowała najczęściej w formie Claudia regina Francie et ducissa Britannie lub madame Claude, reyne de France et duchesse de Bretagne[5].
Życiorys
Klaudia de Valois ze swoimi córkami i ze swoją następczynią – Eleonorą (z tyłu)
Klaudia była starszą córką króla FrancjiLudwika XII i jego żony, księżnej BretaniiAnny, dziedziczki księcia Franciszka II Bretońskiego. Jej matka dwukrotnie wychodziła za mąż, za każdym razem za króla Francji, jednak nie urodziła oczekiwanego następcy tronu Francji. Klaudia jako najstarsza córka Anny została dziedziczką księstwa Bretanii, ale jako kobieta nie mogła dziedziczyć tronu Francji. Anna dążyła do utrzymania niezależności Bretanii i w 1504 obiecała rękę Klaudii arcyksięciu Karolowi Habsburgowi, który był już dziedzicem Burgundii. Te działania Anny nie zyskały aprobaty Francuzów i król Ludwik XII zerwał umowę zawartą przez żonę i w 1506 zaręczył Klaudię ze swoim kuzynem Franciszkiem d’Angoulême, który był dziedzicem korony francuskiej. Anna Bretońska sprzeciwiała się temu małżeństwu aż do swojej śmierci w 1514. Po śmierci matki Klaudia została księżną Bretanii, a jej ślub z Franciszkiem odbył się 18 maja 1514.
Kiedy w 1515 Franciszek został królem, wśród swoich dwórek Klaudia miała dwie siostry z Anglii – Marię i Annę Boleyn. Maria zanim wróciła do domu w 1519, została kochanką króla. Anna służyła Klaudii jako tłumaczka podczas oficjalnych wizyt Anglików na francuskim dworze (np. w 1520). Anna Boleyn zaprzyjaźniła się z młodszą siostrą Klaudii – Renatą de Valois, a do Anglii wróciła w 1521. Po śmierci Klaudii jej mąż ożenił się z Eleonorą Austriacką – siostrą cesarza Karola V Habsburga (niedoszłego narzeczonego Klaudii). Miał jednak wiele kochanek i podobno przyczyną jego śmierci w 1547, była kiła.
Od tytułu i imienia królowej Klaudii (La Reine Claude) pochodzi nazwa odmiany śliwy domowej – renkloda[6]. Śliwa ta została sprowadzona do Francji w czasach królowej i tak nazwana na jej cześć.
↑L. Le Grand, Un registre capitulaire de Notre-Dame de Paris, disparu depuis plus de deux siècles et réintégré aux Archives Nationales, „Bulletin de la Société de l'histoire de Paris et de l'Île-de-France”, 52, 1925, p. 117–118.
↑J. de Ghesquiere de Raemsdonk, J. Perierus, J. Bueus, C. Byeo, C. Suysken, J. Stiltingh, Acta sanctorum octobris: ex latinis et graecis, Bruxelles 1765, s. 887.
↑H. de Coste, Les Eloges et les vies des reynes, des princesses, et des dames illustres, t. I, Paris 1647, s. 438.
↑H. de Coste, Les Eloges et les vies des reynes, des princesses, et des dames illustres, t. I, Paris 1647, s. 444. Podobnie nazywał Klaudię Brantôme: „Duchesse des deux plus belles Duchés de la Chrestienté, qui estoient Milan et Bretagne, l’une venant du pere, et l’autre de la mere”. P. de Bourdeille, seigneur de Brantôme, Vie de Claude de France [w:] Vie des Dames illustres, wyd. J. A. Roucher, Paris 1790, s. 25.
↑Archives historiques de la Saintonge et de l'Aunis, wyd. Z. Mortreuil, Paris 1874, s. 251; Het necrologium van het karthuizer-klooster nieuwlicht of Bloemendaal buiten Utrecht, oprac. L. van Hasselt, Bijdragen en Mededelingen van het Historisch Genootschap (BMHG), t. 9, 1886, s. 293.
↑Reine-claude, la prune [online], prunes.reine.claude.free.fr [dostęp 2017-11-24].strona główna serwisu
.jpg)
.jpg)
