W normalnych okolicznościach byłby to obiecujący początek kariery w General Electric, ale dzięki temu Bainbridge zdał sobie sprawę, jak bardzo interesuje go fizyka. Po ukończeniu MIT w 1926 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Princeton, gdzie wykładał Karl Taylor Compton(inne języki), konsultant General Electric[3]. W 1929 roku uzyskał stopień doktora swojej nowej dziedzinie, pisząc pracę magisterską pt. „Poszukiwanie pierwiastka 87 poprzez analizę promieni dodatnich” pod kierunkiem Henry'ego De Wolf Smyth(inne języki).
Wczesna kariera
Po ukończeniu studiów Bainbridge cieszył się szeregiem prestiżowych stypendiów. Otrzymał nagrodę National Research Council, a następnie stypendium Bartol Research Foundation. W tamtym czasie Bartol Research FoundationFranklin Institute znajdowała się na terenie kampusu Swarthmore College w Pensylwanii i była kierowana przez W. F. G. Swanna (1884–1962), angielskiego fizyka zainteresowanego fizyką jądrową[4]. Bainbridge poślubił Margaret („Peg”) Pitkin, członkinię wydziału nauczycielskiego w Swarthmore, we wrześniu 1931 roku[4]. Mieli syna Martina Keelera i dwie córki, Joan i Margaret Tomkins[5][6].
Dokonując dokładnych porównań mas cząstek lekkich biorących udział w rozpadach jądrowych, zwłaszcza 7Li, odkrytych przez Cockcrofta i Waltona, odniósł godny uwagi triumf w doświadczalnym dowodzie podstawowej teorii Einsteina o równoważności masy i energii[10].
Po wygaśnięciu we wrześniu 1934 roku stypendium Guggenheima wrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie przyjął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Harvarda. Zaczął od zbudowania nowego spektrografu masowego, który zaprojektował w laboratorium Cavendisha. Współpracując z J. Curry Streetem rozpoczął prace nad cyklotronem[4]. Mieli projekt 37-calowego (940 mm) cyklotronu dostarczony przez Ernesta Lawrence'a, ale zamiast tego zdecydowali się zbudować 42-calowy (1100 mm) cyklotron[11].
Bainbridge został wybrany członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk w 1937 roku[12]. Jego zainteresowanie spektroskopią mas doprowadziło w naturalny sposób do zainteresowania względną obfitością izotopów. Odkrycie rozszczepienia jądrowegouranu-235(inne języki) spowodowało zainteresowanie separacją tego izotopu. Zaproponował użycie molekularnej pompy hamulcowej do wytworzenia próżni niezbędnej do tej pracy i zwerbował do pomocy George’a B. Kistiakowsky’ego (1900–1982) i Edgara Brighta Wilsona (1908–1992). Zainteresowanie ich pracą było niewielkie, ponieważ badania były prowadzone gdzie indziej[13]. W 1943 roku ich cyklotron został zarekwirowany przez Edwina McMillana (1907–1991) do użytku armii amerykańskiej. Został spakowany i przewieziony do Los Alamos w Nowym Meksyku[4][11].
II Wojna Światowa
Identyfikator Kennetha Bainbridge’a z Projektu Manhattan
We wrześniu 1940 roku, gdy w Europie szalała II wojna światowa, brytyjska misja Tizard sprowadziła do Stanów Zjednoczonych szereg nowych technologii, w tym magnetron wnękowy – urządzenie o dużej mocy, które generuje mikrofale poprzez interakcję strumienia elektronów z pola magnetycznego. To urządzenie, które miało zrewolucjonizować radar, rozwiało wszelkie myśli Amerykanów o ich przywództwie technologicznym. Alfred Lee Loomis (1887–1975) z Komitetu Badań nad Obroną Narodową (ang.National Defense Research Committee) założył Laboratorium Promieniowania w Massachusetts Institute of Technology w celu opracowania tej technologii radarowej[14]. W październiku Bainbridge stał się jednym z pierwszych naukowców zatrudnionych do Laboratorium Promieniowania przez Ernesta Lawrence’a[15]. Naukowcy podzielili pracę między siebie; Bainbridge zaprojektował modulatory impulsów[16]. Współpracując z marynarką wojenną, pomagał w opracowywaniu radarów o dużej mocy dla okrętów wojennych[5].
W maju 1943 roku Bainbridge dołączył do Projektu Y Roberta Oppenheimera w Los Alamos[11]. Początkowo kierował grupą oprzyrządowania E-2, która opracowała instrumenty rentgenowskie do badania eksplozji[17]. W marcu 1944 roku został szefem nowej grupy E-9, której zadaniem było przeprowadzenie pierwszej próby nuklearnej. W wyniku gruntownej reorganizacji laboratorium w Los Alamos dokonanej przez Oppenheimera w sierpniu 1944 roku Grupa E-9 przekształciła się w X-2[18].
16 lipca 1945 roku Bainbridge i jego współpracownicy przeprowadzili próbę nuklearną Trinity. „Moim osobistym koszmarem” – napisał później – „była świadomość, że jeśli bomba nie wybuchnie lub nie ulegnie zawieszeniu, ja, jako kierownik testu, będę musiał najpierw udać się do wieży i dowiedzieć się, co poszło nie tak.”[19] Ku jego uldze eksplozja pierwszej bomby atomowej przebiegła bez problemów, co później określił jako „paskudny i niesamowity pokaz”[19][20][21]. Zwrócił się do Oppenheimera i powiedział: „Teraz wszyscy jesteśmy sukinsynami”[11].
Bainbridge odetchnął z ulgą, że test Trinity zakończył się sukcesem, opisując ten moment w artykule w Bulletin of the Atomic Scientists z 1975 roku: „Poczułem radość, że «gadżet» zadziałał prawidłowo, po czym nastąpiła głęboka ulga. Musiałbym iść do wieży, żeby zobaczyć, co poszło nie tak."[11]
Bainbridge wrócił do Harvardu po wojnie i zainicjował budowę 96-calowego (2400 mm) synchrocyklotronu, który został zdemontowany. W latach 1950–1954 kierował wydziałem fizyki na Harvardzie[23]. W tych latach wzbudził gniew senatora Josepha McCarthy’ego za agresywną obronę swoich kolegów ze środowiska akademickiego. Jako przewodniczący był odpowiedzialny za renowację starego Jefferson Physical Laboratory i założył Morris Loeb Lectures in Physics. Poświęcił także sporo czasu na poprawę zaplecza laboratoryjnego dla doktorantów[24].
Przez całe lata 50. XX w. Bainbridge pozostawał zdeklarowanym zwolennikiem cywilnej kontroli nad energią jądrową i porzucenia testów nuklearnych. W 1950 roku był jednym z dwunastu wybitnych naukowców, którzy zwrócili się do prezydentaHarry’ego S. Trumana z prośbą o oświadczenie, że Stany Zjednoczone nigdy nie będą pierwszymi, które użyją bomby wodorowej[5] Bainbridge wycofał się z Harvardu w 1975 roku.[24].
Żona Bainbridge’a, Margaret, zmarła nagle w styczniu 1967 roku z powodu zakrzepu krwi w złamanym nadgarstku. W październiku 1969 roku ożenił się z Helen Brinkley King (zm. 1989), redaktorką Williama Morrowa w Nowym Jorku[25]. Kenneth Bainbridge zmarł w swoim domu w Lexington w stanie Massachusetts 14 lipca 1996 roku. Przeżyły go córki z pierwszego małżeństwa, Joan Bainbridge Safford i Margaret Bainbridge Robinson[5]. Został pochowany na cmentarzu na Wzgórzu Abla w Martha’s Vineyard, w kwaterze wraz ze swoją pierwszą żoną Margaret i synem Martinem[25].
Jego prace znajdują się w Archiwach Uniwersytetu Harvarda[26].
↑Book of Members, 1780-2010: Chapter B. [w:] Book of Members [on-line]. American Academy of Arts and Sciences, 2017. s. 27. [dostęp 2024-03-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-03-24)]. Cytat: Bainbridge, Kenneth Tompkins (1904-1996) Election: 1937, Fellow Affiliation at election: Harvard University Residence at election: Cambridge, MA Career description: Physicist; Educator; Academic administrator (ang.).
Lillian Hoddeson, Paul W. Henriksen, Roger A. Meade, Catherine L. Westfall: Critical Assembly: A Technical History of Los Alamos During the Oppenheimer Years, 1943–1945. Nowy Jork: Cambridge University Press, 1993. ISBN 978-0-521-44132-2. OCLC26764320.
