Kazimierz Jachimowski^[a] herbu Budwicz (zm. 11 marca 1920) – polski oficer wojskowy, właściciel ziemski.

Wywodził się z rodu Jachimowskich herbu Budwicz^[1].

W kawalerii C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 września 1882^[2], potem awansowany na stopień oficerski podporucznika z dniem 1 maja 1884^[3]. Służył w szeregach 6 Galicyjskiego pułku ułanów ze sztabem w Neuhäusel, a od około 1886 w Przemyślu (jako kadet pełnił funkcję zastępcy oficera)^[4]. Od około 1885 jako oficer nadkompletowy swojej jednostki był przydzielony do służby w C. K. Obronie Krajowej^[5]. W tej sile zbrojnej figurował w korpusie oddziałów konnych ze stopniem i ze starszeństwem z C. K. Armii^[6]. Od około 1885 do 1888 służył w kadrze instrukcyjnej pułku dragonów obrony krajowej nr 3 w Wels^[7]. Następnie został awansowany na porucznika z dniem 1 stycznia 1889^[8]. Od tego czasu służył w 6 pułku huzarów w Pressburgu^[9], od około 1891 w rezerwie tej jednostki jako były oficer zawodowy^[10]. Ponadto 20 lat później, podczas I wojny światowej był w grupie oficerów aktywowanych na czas mobilizacji i na początku lipca 1917 otrzymał tytuł i charakter rotmistrza w stosunku „poza służbą”^[11].

W 1889 Kazimierz Jachimowski poślubił Marię Romer (ur. 1869) i wraz z żoną objął majątek Romerów w Markowcach^[12][13] (uprzednio należący do jej ojca, Hieronima Romera^[14])^[15]. W miejscu poprzedniego budynku przebudował i rozbudował miejscowy dwór w latach 1890-1894^[12][13][16]. Na przełomie XIX/XX wieku Kazimierz Jachimowski posiadał majątki (początkowo wspólnie z żoną, następnie figurował jako samodzielny właściciel): Markowce^[17][18] (w 1905 roku 182 ha, w 1911 roku 181 ha)^[19][20], Dudyńce^[21] (w 1905 wraz z Marią Jachimowską)^[22][20], w późniejszych latach drugiej dekady XX wieku figurował samodzielnie Kazimierz Jachimowski^[23][24] (ponadto w 1918 Maria Jachimowska figurowała jako właścicielka Niebieszczan z Łazami^[25]. Jachimowscy prowadzili w Markowcach hodowlę koni^[26] oraz bydła rasy półkrwi simentaler^[16].

W 1892 był jednym z założycieli i członkiem Sodalicji Mariańskiej w Starej Wsi w tamtejszej bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny^[27]. Wraz z żoną Marią działał w Sodalicji^[28]. Był członkiem oddziału sanocko-lisko-krośnieńskiego C. K. Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie^[29], później zastępcą przewodniczącego oddziału sanockiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego^[30]. Od około 1901 był ocenicielem dóbr dla okręgu C. K. Sądu Powiatowego w Sanoku^[31]. W 1902 był w powiecie sanockim jednym z czterech ocenicieli przy tłumieniu zarazy płucnej u bydła rogatego^[32]. Był delegatem okręgu wyborczego obwód sanocki do zgromadzenia ogólnego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (lata ok. 1905/1914)^[33]. Około 1908 został członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego, wybrany z grupy większych posiadłości, pełnił mandat w kolejnych latach^[34], a w kolejnych wyborach do Rady w 1912 został wybrany ponownie z grupy większych posiadłości, został zastępcą członka wydziału^[35]. Od około 1895 był detaksatorem wydziału okręgowego w Sanoku Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z siedzibą we Lwowie^[36]. Działał we władzach Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku, w którym w 1912 był zastępcą prezesa^[37], w 1913 był prezesem (sekretarzem był Marian Kawski)^[38]. Został przysięgłym głównym przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku na rok 1914^[39].

Został członkiem założonej 11 stycznia 1903 w Sanoku pierwszej filii lwowskiego Towarzystwa Chowu Drobiu, Gołębi i Królików^[40]. Przed 1914 należał do oddziału Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego w Sanoku^[41].

Zmarł 11 marca 1920 i został pochowany na cmentarzu w Niebieszczanach. Obok niego spoczęła jego żona Maria, zmarła 23 grudnia 1936. Oboje mieli dzieci.