Urodził się w Rzeszowie, w rodzinie Mariana[a] i Emilii z Kozłowskich, nauczycielki. Młodszym bratem Kazimierza był znany reżyser teatralny Jerzy Grotowski.
Studiował fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1948–1952. Pracę doktorską obronił w 1958, a w 1963 otrzymał stopień doktora habilitowanego. Nominację na profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1971, a profesora zwyczajnego w 1977. W latach 1996–1999 kierownik Instytutu Fizyki UJ. Do 1971 pracował także w Instytucie Fizyki Jądrowej.
Grób prof. Kazimierza Grotowskiego na cmentarzu Rakowickim
W latach 1971–1998 był przewodniczącym Rady Programowej (potem przekształconej w Radę Naukową, a następnie Radę Użytkowników) Cyfronetu. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i przewodniczącym jej Komisji Astrofizyki. Należał także do Europejskiego Towarzystwa Fizycznego i Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego. W latach 1975–1977 był prezesem Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Interesował się żeglarstwem, alpinistyką i speleologią.
W 2009 przekazał do biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich archiwum Jerzego złożone w jego domu przez brata przed wyjazdem do Stanów Zjednoczonych.
↑Marian Grotowski (ur. 15 sierpnia 1898 w Rzeszowie, zm. 10 grudnia 1968 w Asunción, w Paragwaju) – inżynierleśnik, kapitanrezerwysaperówWojska Polskiego. Marian Grotowski przed I wojną światową był uczniem gimnazjum w Rzeszowie i członkiem „Strzelca”. W 1914 przerwał naukę w gimnazjum i zaciągnął się na ochotnika do Legionów Polskich. Zimą 1914/1915 odbył kampanię karpacką w szeregach 2 pułku piechoty Legionów. W marcu 1915, w stopniu kaprala, zwolniony został z czynnej służby z powodu złego stanu zdrowia. W następnym roku, w gimnazjum w Rzeszowie, złożył maturę, a następnie wyjechał do Wiednia, do swojego stryja Erazma Grotowskiego, wówczas oficera cesarskiej i królewskiej armii, a później tytularnego generała dywizji Wojska Polskiego. W Wiedniu przez okres jednego roku studiował w Hochschule f. Bodenkultur. W październiku 1917 zmobilizowany został do c. i k. armii. W 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. Walczył z bolszewikami. Po zakończeniu działań wojennych zwolniony do rezerwy w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w korpusie oficerów piechoty, z przydziałem do 24 pułku piechoty w Łucku. W 1923 na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał dyplom inżyniera leśnictwa. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Przemyślu z przydziałem mobilizacyjnym do 7 batalionu saperów w Poznaniu, jako porucznik ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 279 lokatą w korpusie oficerów rezerwowych inżynierii i saperów. Po zakończeniu kampanii wrześniowej 1939, przez Węgry i zachodnią Europę dotarł do Anglii, gdzie pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. 13 września 1933 roku został odznaczony Medalem Niepodległości„za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[2]
