Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony na kursach dla kandydatów na cichociemnych, m.in. w dywersji, radiotelegrafii (Ośrodek Wyszkoleniowy Sekcji Dyspozycyjnej, Auchtetool, Polmont). Od października 1943 jako instruktor łączności radiowej w Ośrodku Wyszkoleniowym nr 10 w Ostuni we Włoszech[2]. Tam został zaprzysiężony na Rotę Armii Krajowej 12 maja 1944 roku.
Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Rozmaryn” w okolicy wsi Czaryż. Skoczkowie przerzucili 303 tys. dolarów w banknotach, 3,6 tys. dolarów w złocie oraz 3 miliony złotych na potrzeby AK. Zrzucono także wraz ze skoczkami, w czterech nalotach, dwanaście zasobników i dwie paczki. Po aklimatyzacji dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko radiotelegrafisty radiostacji „Wanda 46" przy 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”. Od 7 października służył w 3 pułku piechoty Legionów AK, a od 15 grudnia pracował przy radiostacji pułkowej, utrzymując łączność pomiędzy komendą okręgu a Główną Bazą Przerzutową w Latiano pod Brindisi.
Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Na początku marca dostał rozkaz zaprzestania łączności i ukrycia radiostacji. 22 marca został aresztowany przez UB na stacji kolejowej Skarżysko-Kamienna. Był więziony w więzieniu w Kielcach. Wyrokiem z 23 maja 1945 roku został skazany na karę śmierci za przynależność do AK. Mimo rozbicia więzienia przez oddział Antoniego Hedy „Szarego” w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku, pozostał w nieotwartej celi. Dowódca Okręgu Wojskowego w Łodzi gen. Bolesław Zarako-Zarakowski zamienił mu karę śmierci na 10 lat więzienia. Po amnestii karę złagodzono do 5 lat i Śliwa wyszedł z więzienia 1 czerwca 1948 roku. 24 czerwca 1969 roku Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa zatarła skazanie.
Od 1949 roku Śliwa mieszkał w Gdańsku, nie mogąc znaleźć zatrudnienia z powodu prześladowania przez władze. Od 1950 roku pracował jako elektromonter w firmie budowlanej, następnie od 1952 roku – w biurze projektowym. Od 1964 roku był kierownikiem warsztatów elektrycznych w Okręgowych Zakładach gazownictwa w Gdańsku. W 1981 roku został dyrektorem Zakładu Gazyfikacji Bezprzewodowej w Gdyni. Od 1 stycznia 1986 roku przebywał na emeryturze.
W 1949 roku uzyskał małą maturę, a po kursach wieczorowych dla dorosłych ukończył w 1952 roku Liceum Techniczne, zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka. W latach 1958–1964 studiował wieczorowo na Politechnice Gdańskiej, uzyskując tytuł inżyniera elektryka.
Uproszczony diagram szkolenia Cichociemnych
Kazimierz Śliwa był członkiem założycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i od 1989 do 1997 roku prezesem Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK. W roku 2008 otrzymał tytuł Honorowego Prezesa Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK[1]. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku, w kwaterze żołnierzy Armii Krajowej.
Był synem Andrzeja, urzędnika bankowego, i Katarzyny z domu Regner. W 1953 roku ożenił się z Marią Malinowską (ur. w 1931 roku), z którą mieli córkę Aleksandrę zamężną Drygas (ur. w 1953 roku).
↑ abteczka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza, Kol.023.0286, Studium Polski Podziemnej w Londynie, 1943–1946(pol.). Brak numerów stron w książce
Bibliografia
Śliwa Kazimierz. W: Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, s. 185–187. ISBN 83-902499-5-2.
