Juliusz Rudnicki był synem Bohdana i Joanny Luizy de domo Lemmonier. Ojciec był ziemianinem, a matka – nauczycielką. W 1901 roku skończył warszawskie gimnazjum, a następnie studiował w Paryżu, w latach[1]:
1905–1909 – u Emila Picarda, gdzie otrzymał Certificat d'Études Supérieures (świadectwo ukończenia kursu wyższej analizy matematycznej).
Praca w Polsce przed odzyskaniem niepodległości
Po powrocie do Polski Rudnicki wykonał w Uniwersytecie Jagiellońskim pod opieką prof. Stanisława Zarembypracę doktorską na temat „Badanie pewnego szczególnego typu wzrastania funkcji”. W 1921 roku habilitował się (również w UJ) na podstawie pracy „Funkcja nadlogarytmowa w związku z określeniem pewnej klasy funkcji całkowitych”.
Po wycofaniu się Rosjan z Warszawy (1915) wykładał geometrię analityczną na reaktywowanym UW i uczestniczył w pracach Komisji TKN (grupa mechaniczno-elektrotechniczna), przygotowującej programy studiów dla Politechniki. Działał też w Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny[1].
Praca w Polsce międzywojennej
Po reaktywacji PW Rudnicki był jednym z jej pierwszych wykładowców. Prowadził zajęcia z matematyki (przejściowo również z fizyki) na Wydziałach Inżynierii Budowlanej i Rolnej (później – Wydział Inżynierii Lądowej) oraz Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Od 1919 roku zajmował w PW stanowisko zastępcy profesora, a w latach 1921–1923 – profesora nadzwyczajnego, wykładowcy rachunku różniczkowego i całkowego, rachunku wariacyjnego i innych działów matematyki. W latach 1921–1922 prowadził dodatkowo wykłady w Oficerskiej Szkole Topografów[1].
Od października 1923 roku do wybuchu II wojny światowej (1939) był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Matematyki na wileńskimUniwersytecie Stefana Batorego – prowadził II Seminarium matematyczne, pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego (1927–1928), był członkiem państwowej komisji egzaminacyjnej dla nauczycieli matematyki w szkołach średnich[1][2].
w okresie okupacji niemieckiej (1941–1944) – na tajnych kompletach szkolnych i akademickich (równocześnie pracował jako stróż nocny i kancelista),
od września 1944 do stycznia 1945 – w gimnazjum żeńskim.
Okres powojenny
W 1945 roku Rudnicki wykładał w Lublinie, jako profesor UMCS, oraz na Politechnice Warszawskiej (tu rozpoczynającej powojenną działalność). W tym czasie przebywał też na Pomorzu, jako mianowany przez Ministerstwo Oświaty organizator oświaty m.in. Politechniki Gdańskiej i Instytutu Bałtyckiego. W październiku tego roku został powołany na kierownika Katedry Matematyki Uniwersytetu Toruńskiego (Wydział Matematyczno-Przyrodniczy). Stworzył tu zespół, w którego skład wchodzili m.in. Stefan Glass, Stanisław Saks, Stefan Kulczycki, Leon Jeśmanowicz (doktorant Rudnickiego z roku 1945[3]), Mieczysław Biernacki[1].
Działalność w stowarzyszeniach naukowych i publikacje
„Rachunek różniczkowy i całkowy”, Cz. 2. „Funkcje i pochodne”[8], nakł. Trzaski, Everta i Michalskiego, Warszawa 1924
„Algebra wyższa”, Komisja Wyd. Koła Mat.-Fiz. i Astrofiz. Stud. Uniw. Stef. Batorego, Wilno 1936 (Juliusz Rudnicki, Leon Jeśmanowicz)
„Rozważania ogólne o powierzchniach krzywych” (Carl Friedrich Gauss, Stefan Finkelkraut, Juliusz Rudnicki, Kazimierz Żórawski), skład główny w Księgarni E. Wende i S-ka, Warszawa 1913
„Kurs analizy matematycznej”, tom 1. Pochodne i różniczki, całki określone, szeregi, zastosowania gieometryczne (Édouard Goursat, Tadeusz J. Łazowski, Juliusz Rudnicki, Stefan Straszewicz), Drukarnia i litografja Jana Cotty, Warszawa 1914 (wyd. 2 całkowicie przerobione)
„Geometria analityczna”. Cz. 1 (Juliusz Rudnicki, Leon Jeśmanowicz), Księgarnia Naukowa T. Szczęsny, Toruń 1949
oraz autorem licznych artykułów w czasopismach naukowych (część z nich spłonęła w jego wileńskim mieszkaniu w lipcu 1944)[1][2].
Juliusz Rudnicki miał brata (Antoniego, literata) i siostrę (Magdalenę, feministkę, pasjonatkę turystyki i myślistwa, która zginęła na afrykańskim safari w 1930 r.). Był żonaty trzy razy – jego trzecią żoną była Janina Modzelewska (1901–1971), polonistka i etnografka. Mieli jedynego syna Jana, ur. 1934, geologa[1].
Rudnicki chętnie uprawiał turystykę górską i kajakarstwo[2].
↑ abcdefghijkLech Królikowski: Rudnicki Juliusz (1881–1948). W: Polski Słownik Biograficzny. T. Tom XXXII. Kraków: Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN, s. 634–635.
↑praca zbiorowa, red. Wanda Karpowicz: Szkoła na Wiejskiej. Kraków: Znak, 1974. Brak numerów stron w książce
↑Aneks do książki op.cit.: Szkoła na Wiejskiej. s. 259–265. zawiera listę nauczycieli i wychowawczyń (1903–1944), z informacją o wykładanym przedmiocie i okresie pracy w Szkole.
