Juan Tomás Ávila Laurel (ur. 1966^[1][2]) – pisarz i poeta z Gwinei Równikowej.

Urodził się w Santa Isabel (dzisiejsze Malabo)^[3], w rodzinie pochodzącej z wyspy Annobón i posługującej się na co dzień miejscowym kreolem^[4]. Z zawodu pielęgniarz^[5]. Kierował gwinejskimi pismami literackimi El Patio oraz Atanga^[6].

Wysoce krytyczny wobec rządów prezydenta Obianga Nguemy Mbasogo. W 2011 z powodów politycznych wyemigrował z kraju, po siedmiodniowym strajku głodowym wobec reżimu^[7]. Ostatecznie osiadł w Hiszpanii^[8].

Opublikował kilkanaście książek, od prozy, przez eseistykę po poezję i dramat^[9], w tym Poemas (1994), La carga (1999)^[10], Historia intima de la humanidad (1999), El derecho de pernada (2000), A.wala cu sangui (2000), El desmayo de Judas, (2001), Nadie tiene buena fama en este pais (2002)^[11], El fracaso de las sombras (2004), Diccionário basico de la dictadura guineana (2011)^[12] czy Cuando a Guinea se iba por mar (2019). Przez krytykę zaliczany, wraz z José Fernando Sialem Djanganym i Maximilianem Nkogo Esono do tendencji ludowej w łonie współczesnej literatury Gwinei Równikowej, skupiającej się na codziennym życiu i pisarstwie dostępnym szerokiemu gronu odbiorców^[13]. Jego prace znalazły się w Literatura de Guinea Ecuatorial (2000), drugiej edycji wpływowej antologii literatury gwinejskiej, skompilowanej przez Donata Ndongo-Bidyogo^[14]. Tłumaczony na angielski, francuski i rumuński^[15].

Poświęcony mu został hiszpański film dokumentalny El escritor de un país sin librerías (2019)^[16], w reżyserii Marca Sereny^[17].