PROFILPELAJAR.COM

Jerzy Tarasiewicz
Data i miejsce urodzenia	29 września 1937 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	14 listopada 2017 ; Tavernier
Zawód, zajęcie	fizyk; publicysta
Narodowość	polska
Alma Mater	Państwowa Szkoła Morska; Uniwersytet Jagielloński
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Tarasiewicz (ur. 29 września 1937 w Wilnie, zm. 14 listopada 2017 w Tavernier, Floryda) – żeglarz, fizyk, absolwent Wydziału Nawigacyjnego Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni.

Życiorys

Urodził się w Wilnie, po II wojnie światowej wraz z matką (ojciec Edward Tarasiewicz zmarł podczas wojny) w ramach repatriacji przeniósł się do Sopotu. W 1949 wstąpił do Jacht Klubu Gryf w Gdyni, gdzie rozpoczął swoją żeglarską edukację. Następnie był słuchaczem Wydziału Nawigacyjnego Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni, którą ukończył w 1956 roku. W trakcie nauki odbył kilka rejsów stażowych na statkach Polskiej Marynarki Handlowej oraz na żaglowcu szkolnym „Dar Pomorza”, m.in. na Bliski i Daleki Wschód oraz w basenie Morza Śródziemnego.

Tuz po zdanych egzaminach w Szkole Morskiej zorganizował pionierską wyprawę przez Morze Bałtyckie do Szwecji szalupą ratunkową ze statku MS „Czech”, wraz z Januszem Misiewiczem, Marianem Koseckim i Kazimierzem Rywelskim. Szalupa została przygotowana do trudnego rejsu, uszczelniona, wyposażona w podstawowe przyrządy nawigacyjne, prowiant, wodę pitną, itp. Żeglarze nazwali ją „Puchatek”. Rejs trwał 14 dni (od 5 do 19 lipca 1956 r.) i obfitował w wiele niebezpiecznych momentów, m.in. trzydniowy sztorm. Łódź dopłynęła po 7 dniach do Gotlandii, którą opłynęła wokoło, zatrzymując się w kilku portach, by następnie powrócić do Gdyni. Po rejsie Tarasiewicz odbył obowiązkowe przeszkolenie wojskowe w Marynarce Wojennej w Ustce, a następnie zamustrował na drobnicowiec MS „Piast”, na którym pływał przez ponad rok na linii południowoamerykańskiej w charakterze oficera.

W 1958 r. rozpoczął przygotowania do kolejnego rejsu szalupą, tym razem przez Atlantyk. Z poprzedniej załogi „Puchatka” tylko Janusz Misiewicz zdecydował się wziąć w nim udział, toteż załoga była dwuosobowa. Otrzymali oni do dyspozycji starą łódź ratunkową z transatlantyku MS „Batory”, którą wyremontowali, wyposażyli w nowe ożaglowanie, zgromadzili prowiant, mapy i pomoce nawigacyjne. Łódź otrzymała nazwę „Chatka Puchatków”. Rejs rozpoczął się 8 sierpnia 1958 roku. Żeglarze pokonali pomyślnie Bałtyk, Cieśniny Duńskie Morze Północne, następnie przez Ocean Atlantycki zamierzali dotrzeć do Martyniki na Wyspach Karaibskich. W trakcie forsowania Kanału La Manche panowały skrajnie niesprzyjające warunki atmosferyczne, które uniemożliwiły im przedostanie się na Atlantyk. Żeglarze zdecydowali się, więc, przepłynąć kanałami i rzekami przez Francję na Morze Śródziemne, co wymagało zakupienia silnika zaburtowego oraz zdobycia dodatkowych funduszy. Po pokonaniu śródlądowej drogi wodnej, „Chatka Puchatków” wyszła na Morze Śródziemne i trasą przez Algierię dotarła do Madery a następnie do Wysp Kanaryjskich. Stamtąd pożeglowała w kierunku zachodnim, by po trzech tygodniach nieprzerwanego rejsu dotrzeć do celu podróży – Martyniki. Tutaj obaj żeglarze rozstali się, Misiewicz wrócił statkiem do Polski a Tarasiewicz pożeglował samotnie do Portoryko, gdzie spotkał się z Władysławem Wagnerem, pierwszym Polakiem, który opłynął świat na jachcie żaglowym. Wagner pomógł załatwić transport szalupy i żeglarza statkiem do Polski.

Po powrocie do kraju Tarasiewicz planował następne wyprawy, ale popadł w konflikt z ówczesnymi władzami PRL, które zakazały mu dalszych rejsów. Nie mógł również dostać pracy jako oficer w marynarce handlowej. W związku z tym podjął studia fizyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które ukończył z dyplomem magistra w 1965 roku, po czym przez dwa lata pracował w Instytucie Fizyki na uczelni.

W 1967 r. wraz ze studentami prawa UJ Wojciechem Białym i Ewą Chudyk oraz przyszłą żoną Ewą Mykita planował rejs na przebudowanej szalupie o nazwie „Rozumek”. Z powodu kłopotów proceduralnych i braku wymaganych zezwoleń łódź została przewieziona koleją do Rijeki w Jugosławii, skąd rozpoczęła rejs 7 sierpnia 1967 roku. Tarasiewicz wraz z Ewą opuścił załogę na Balearach, po czym na innej łodzi „Sjopiga” pokonał Atlantyk docierając do Barranquilla w Kolumbii. Później podejmował się różnych prac w kilku państwach basenu Morza Karaibskiego, m.in. był nauczycielem fizyki i matematyki w szkole średniej na Tobago oraz wykładowcą fizyki na Uniwersytecie Panamy. Mieszkał również Hondurasie, a ostatecznie osiedlił się wraz z żoną Ewą na wyspie archipelagu Florida Keys w mieście Tavernier, gdzie zmarł w 2017 roku. Przed śmiercią zdążył kilkukrotnie odwiedzić Polskę, spotkał się między innymi z towarzyszami swoich wypraw na szalupach „Puchatek” i „Chatka Puchatków”. Pochowany został na cmentarzu w Sopocie.

Publikacje

Szalupą przez Atlantyk. Rejs „Chatki Puchatków” Ogar Press, Tavernier (USA) 2005, ISBN 0-9764113-1-8
Do trzech razy sztuka. Rejs „Rozumka", „Sjopigi", „Amelii Mac" Ogar Press, Tavernier (USA) 2007, ISBN 0-9764113-2-1

Bibliografia

Ewa Mykita „Chatką Puchatków” przez Atlantyk, Wydawnictwo Morskie, Gdynia 1966 (seria Miniatury Morskie, zeszyt nr 7)
Jerzy Tarasiewicz Szalupą przez Atlantyk. Rejs „Chatki Puchatków” Ogar Press, Tavernier (USA) 2005, ISBN 0-9764113-1-8
A. Kaszowski, Z. Urbanyi, „Polskie jachty na oceanach”, Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1981 r. ISBN 83-215-4410-X
Wspomnienie rejsu "Chatki Puchatków"