Pochodził z inflanckiej rodziny Manteuffel-Szoege. Urodził się w miejscowości Taunagi k. Dyneburga, w rodzinie Henryka Józefa Ignacego (1867–1918) i Marii Elżbiety z Zielińskich h.Ciołek (1872–1931)[2][3]. Uczył się w gimnazjum w Rydze, świadectwo dojrzałości otrzymał w 1918 w Piotrogrodzie[4]. W latach 1918–1920 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. Następnie studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim. Jego mistrzami byli: Gustaw Przychocki i Tadeusz Zieliński. W 1925 obronił pracę doktorską, otrzymał stypendium naukowe, które umożliwiło mu kontynuowanie nauki na uniwersytecie w Berlinie i Paryżu. Dzięki wybitnym osiągnięciom otrzymał stypendium rządu francuskiego; studiował w Oksfordzie, a następnie w londyńskim British Museum.
Do kraju powrócił w 1929 i obronił wówczas pracę habilitacyjną, w tym czasie został docentem filologii klasycznej. Jego praca habilitacyjna ukazała się w formie książkowej, będąc pierwszą w Polsce dotyczącą papirologii. Autor zamieścił w niej teksty odczytanych pieśni i legend świątynnych. Jako wybitny naukowiec wykładał równolegle na kilku uczelniach; na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1930–1936 grekę, historię literatury i gramatyki historycznej języka greckiego, historię i kulturę starożytną, papirologię. Był inicjatorem powstania Zakładu Papirologii przy Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Dzięki jego staraniom Uniwersytet Warszawski w 1932 zakupił zbiór czterdziestu dziewięciu papirusów i czterech ostrakonów, a dwa lata później kolekcję ostrakonów Gustawa Adolfa Deissmanna. Po odczytaniu treści papirusów i ostrakonów opublikował je w 1935 jako Papyri varsovienses.
We wrześniu 1939 przebywał we Lwowie, mimo zajęcia miasta przez Związek Radziecki nadal wykładał na Uniwersytecie. Kiedy w 1941 uczelnię zamknięto, najpierw pracował w firmie budowlanej, a następnie z żoną Marią z Czekalskich (1903–1957) prowadził kawiarnię. Równocześnie wykładał na tajnych kompletach i pracował naukowo, był jednym z ratujących księgozbiór seminarium filologicznego. W 1944 Związek Radziecki reaktywował uczelnię Uniwersytet im. Iwana Franki i Jerzy Manteuffel powrócił do pracy w katedrze filologii klasycznej. Otrzymał stanowisko kierownicze, ale w 1945 razem z tysiącami rodaków w ramach akcji repatriacyjnej znalazł się we Wrocławiu.
Po krótkim pobycie, w tym samym roku przyjął zaproszenie do prowadzenia tworzonej Katedry Papirologii Uniwersytetu Warszawskiego. Był współtwórcą i kierownikiem Zakładu Papirologii UW. W 1946 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego oraz został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Był również członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, zainicjował prowadzenie badań papirologicznych w Polsce. W 1951 rozwinęła się trwająca od lat młodzieńczych choroba serca, która uniemożliwiła mu dalszą pracę naukową.
W 25-lecie pracy naukowej dr Gustawa Przychockiego, profesora Uniwersytetu Warszawskiego: przemówienia wygłoszone na obchodzie uroczystym w dn. 27 maja 1934 r. w Kamienicy Książąt Mazowieckich na Starem Mieście w Warszawie, Warszawa: Komitet Obchodu 1934.
Książka w starożytności, Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, 1937.
Papyri ex collectione Varsoviensi. Series nova, ed. Georgius Manteuffel, Warsaw: Warsaw Society of Sciences and Letters 1948.
Quelques textes provenants d’Edfou, „Journal of Juristic Papyrology”, vol. III, 1949; Warsaw: Warsaw Society of Sciences and Letters 1949.
Geschichte des polnischen Volkes während seiner Unfreiheit 1772–1914, Berlin: Duncker & Humblot 1950.
Ze świata papirusów: obrazki z życia w Egipcie hellenistycznym, Wrocław: „Książnica-Atlas” 1950.
„Dziennik wykopalisk z Edfu” z 1937 r. (opr. Olga Białostocka), „Archeologia” 54 (2003), s. 77–85.
J. Łanowski, Wspomnienie o Profesorze Jerzym Manteufflu, „Eos” 47 (1954), s. 3–22.
Anna Świderkówna, Działalność naukowa Profesora Jerzego Manteuffla, „Meander” 9 (1954), s. 91–100.
Bibliografia prac, „Eos” 1954/1955, z. 2.
Anna Świderkówna, Jerzy Manteuffel 1900–1954, [w:] W kręgu wielkich humanistów. Kultura antyczna w Uniwersytecie Warszawskim po I wojnie światowej, Pod red. Izy Bieżuńskiej-Małowist, Warszawa 1991.
