Syn Leona, wielkopolskiego ziemianina, i Heleny z Kaczkowskich. Miał trzy siostry: Katarzynę[1], Stanisławę, Antoninę i trzech braci: Bohdana, Witolda i Wacława.
Wraz z braćmi uczęszczał do szkoły średniej w Trzemesznie. Za przynależność do tajnego Związku Samokształcenia i do Koła Towarzystwo Tomasza Zana został wyrzucony z gimnazjum. Stało się to przed ukończeniem sześciu klas. Groziła mu trzyletnia służba wojskowa w stopniu szeregowca oraz brak możliwości nauki na terenie Rzeszy Niemieckiej. W tej sytuacji Leon Hulewicz zażądał skreślenia syna z listy obywateli państwa pruskiego i rozpoczął starania o nadanie obywatelstwa austriackiego[2]. Trudności w uzyskaniu obywatelstwa austriackiego nie przeszkodziły Jerzemu Hulewiczowi w ukończeniu gimnazjum we Lwowie, a następnie rozpoczęciu studiów na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u profesorów Unierzyńskiego i Stanisławskiego. W latach 1907–1910 studiował malarstwo w Paryżu i w Szwajcarii, a w roku 1913 w Monachium. Pierwszą wystawę prac malarskich i grafik miał w roku 1907.
W roku 1916 założył w Poznaniu, wraz z braćmi Bohdanem i Witoldem, Spółkę Wydawniczą „Ostoja”. 1 października 1917 roku, z inicjatywy i przy finansowym wsparciu Jerzego Hulewicza, ukazał się pierwszy numer dwutygodnika „Zdrój”. W latach 1917–1922 Hulewicz był jego redaktorem i kierownikiem artystycznym. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, a w latach 1919–1920 ochotniczo służył w 5 Pułku Piechoty Legionów[3]. W roku 1921 wraz z bratem Witoldem, był inicjatorem założenia poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich. W roku 1926 przeniósł się do Warszawy. W tym czasie współpracował z czasopismami „Kurier Poranny” i „Zwierciadło” .
Podczas okupacji wydawał w Warszawie prasę podziemną. Zmarł nagle 1 lipca 1941 roku.
dramaty: Kain, Śluby ziemi (1920); Wiano, Bolesław Śmiały (1921); Joahim Achim, Aruna (1922)
komentarz filozoficzny do Ewangelii św. Jana Ego Emi, 1921
korespondencja: Wielkie rzeczy zrozumienie. Korespondencja Jerzego, Witolda i Wandy Hulewiczów z Emilem Zegadłowiczem (1918–1938). Opracował i wstępem opatrzył Mirosław Wójcik, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2009, ISBN 978-83-06-03162-1
opowieści: Samskara (1918), Dzieje Utana (1928)
powieści: Góra Oxymoronu (1936), Szaruga (1937)
Przypisy
↑Dopiero sąd trzeciej instancji przyznał prawo Leonowi Hulewiczowi, by w akcie urodzenia wpisano imię Katarzyna, a nie Katherina (Józef Ratajczak, Zgasły „brzask epoki”, Poznań, 1980, s. 176).
↑Józef Ratajczak, Zgasły „brzask epoki”, Poznań, 1980, s. 177.
.jpg)
