Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Bajonnie (po jego zamknięciu przez antyklerykalny rząd w 1907, studiował w Wyższej Szkoły Teologicznej Nay, będącą kontynuacją WSD w Bajonnie), jednak w trakcie nauki przeniósł się do Wyższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu, gdzie został przyjęty 17 października 1907. 8 marca 1913 przyjął święcenia prezbiteriatu i został kapłanem diecezji Bajonny, należącym do Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu[1][2].
Po demobilizacji udał się w podróż do Mandżurii, Korei i Japonii, gdzie zapoznawał się z metodami ewangelizacji. Po powrocie do Kuejczou otrzymał okrąg misyjny zamieszkany przez rdzenną ludność niechińską, spokrewnioną z Tajami. Zbudował w nim kościół oraz rozwinął szkoły, katechumenaty i przychodnie. Szczególny nacisk położył na budowę wielu obiektów sanitarnych, w celu zapobieżenia nękającym rejon epidemiom. Pomagał ubogim, zatrudniając ich za dobre wynagrodzenie na plantacjach ryżu. W okresach klęsk głodu rozdawał ryż potrzebującym[1].
Po wybuchu chińskiej wojny domowej w jego okręgu zapanowała anarchia, skutkująca m.in. częstymi grabieżami. Ponadto ks. Larregain długo chorował m.in. na malarię, w związku z czym poprosił o urlop. W 1929 powrócił do Francji. 17 października 1929 otrzymał stanowisko przedstawiciel Chin Południowych w Radzie Centralnej Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu oraz ekonoma seminarium duchownego[1].
W związku z nominacją ponownie wyjechał do Chin. Do stolicy swojego wikariatu - Kunmingu, przybył 7 stycznia 1940. Odbywał wizytacje podległych mu placówek duszpasterskich, edukacyjnych i charytatywnych. Rozwijał szkolnictwo. Zmarł 2 maja 1942 na dur rzekomy[1].
Przypisy
↑ abcdeJean LARREGAIN. Institut de recherche France-Asie. [dostęp 2024-10-16]. (fr.).