Jan Wałach

Ten artykuł dotyczy artysty. Zobacz też: Jan Wałach – polski działacz państwowy, wicewojewoda bielski.
Jan Wałach
Ilustracja
Jan Wałach
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1884
Istebna

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 1979
Istebna

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

grafika, malarstwo, rzeźbiarstwo

Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Wałach (ur. 8 sierpnia 1884 w Istebnej, zm. 30 czerwca 1979 tamże) – polski grafik, malarz i rzeźbiarz, mistrz drzeworytu.

Życiorys

Wałach był góralem z Beskidu Śląskiego, który urodził się w Andziółówce, istebniańskim przysiółku. Po ukończeniu czteroklasowej szkoły powszechnej w Istebnej oraz Polskiego Gimnazjum Macierzy Szkolnej w Cieszynie uczył się w zakopiańskiej Szkole Rzemiosła Artystycznego obecnie Szkoła Przemysłu Drzewnego (1902–1904)[1], później zaś studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera, Juliana Fałata, Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego (1904–1908). Studia uzupełniał w Paryżu – w Académie Julian i w pracowni Fernanda Cormona w École des beaux-arts (1908–1910).

Podczas I wojny światowej, w latach 1914–1918, odbył służbę wojskową w 100 Pułku Piechoty Austro-Węgier. Przez dowódcę oddziału Franciszka Latinika został mianowany malarzem i medalierem pułkowym[2]. W tym okresie największy rozgłos uzyskał obraz bitwy pod Gorlicami w 1915 r., który przedstawiał zdobycie przez polskie pułki góry Pustki[3].

Debiutował wystawą rysunku w 1904 r. w Mińsku. „Odkryty” i systematycznie promowany przez swego długoletniego mecenasa, Jerzego Warchałowskiego, wystawiał później swe prace na wystawach zbiorowych w Krakowie, Katowicach i Warszawie. Znaczny rozgłos, również ze względu na całą gamę bardzo zróżnicowanych recenzji, przyniosła mu zorganizowana w 1934 r. pod protektoratem wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego wystawa indywidualna w Kamienicy Baryczków na Rynku Starego Miasta w Warszawie. Za granicą wystawiał głównie grafiki: w Paryżu (1937, brązowy medal za drzeworyty), Londynie, Amsterdamie, Chicago i Hamburgu (w latach 1937–1939).

Chrystus ukrzyżowany (ukończony w 1955 roku), detal, archikatedra Chrystusa Króla w Katowicach

Technikami malarskimi stosowanymi przez Wałacha były malarstwo olejne i gwasz, rzadziej akwarela. Na swych obrazach, którym już wówczas zarzucano naiwność lub akademizm, przedstawiał pejzaże, martwe natury i sceny rodzajowe. Szczególną sławę przyniosły mu natomiast rysunki i drzeworyty, w których utrwalał typy góralskie, architekturę, drobne scenki z życia beskidzkiej wsi oraz liczne tematy sakralne. Projektował witraże (m.in. kościoły parafialne w Chybiu, Goleszowie i Jedliczach koło Jasła), zdobił wnętrza kościołów w Istebnej, Jaworzynce, Koniakowie (malowidła nie zachowane) i Wiśle (malowidła nie zachowane), dla wielu innych kościołów wykonał szereg obrazów olejnych. Zajmował się też rzeźbą sakralną – wykonał m.in. krucyfiksy z narteksu archikatedry Chrystusa Króla w Katowicach[4] i kościoła garnizonowego w Radomiu.

Po II wojnie światowej tworzył samotnie i w zapomnieniu, nie opuszczając prawie swej małej istebniańskiej pracowni, a jego prace pojawiały się jedynie na prowincjonalnych wystawach. Jego śmierć przeszła bez rozgłosu. Pochowany został na cmentarzu komunalnym za kościołem Dobrego Pasterza w Istebnej[5].

Dopiero w 1999 r. wielka wystawa retrospektywna dzieł artysty, zorganizowana przez Muzeum Archidiecezjalne w Katowicach i eksponowana kolejno w Zabrzu, Katowicach, Koszycach, Krakowie, Zakopanem i znów w warszawskiej Kamienicy Baryczków przywróciła go szerszemu gronu odbiorców.

Od 21 listopada do 16 grudnia 2018 r. w Muzeum Beskidzkim im. A. Podżorskiego w Wiśle była czynna wystawa Artystyczna droga Jana Wałacha do niepodległej Polski. Ekspozycja prezentowała bogaty zbiór prac artysty z lat 1914–1918[6].

W Istebnej na Andziołówce można zwiedzać Muzeum Biograficzne J. Wałacha. Do swej śmierci w 2015 r. opiekowała się nim córka artysty, Barbara Wałach (1940–2015).

Przypisy

  1. ↑ Mirosław Fazan, Franciszek Serafin, Śląski słownik biograficzny. Seria nowa, wyd. 1, Katowice: Wydawn. Uniwersytetu Śląskiego, 1999–, ISBN 83-226-0833-0, OCLC 43050464 [dostęp 2019-04-26].
  2. ↑ O twórczości Jana Wałacha na wykładzie MUR. Zwrot. Miesięcznik Polskiego Związku Kulturalno-Oświatowego w Republice Czeskiej, 6 kwietnia 2019. [dostęp 2020-01-27].
  3. ↑ Mateusz Jelinek (redakcja, epilog, posłowie i indeks): Z pamiętnika wojennego ks. Karola Grycza, ewangelickiego proboszcza wojskowego w Krakowie. Warszawa: Ewangelickie Duszpasterstwo Wojskowe, 2020, s. 42. ISBN 978-83-958379-0-6. [dostęp 2021-12-19].
  4. ↑ Pyka 1999 ↓, s. 19.
  5. ↑ Cmentarz Komunalny „Nowy” w Istebnej Centeum (!). Fundacja Habitat Foundation Group. [dostęp 2019-12-14].
  6. ↑ Michał Kawulok: Artystyczna droga Jana Wałacha do niepodległej Polski, w: „Echo Wisły” nr 237, grudzień 2018, s. 9

Bibliografia

  • Henryk Pyka: Jan Wałach 1884–1979. Katowice: Muzeum Archidiecezjalne w Katowicach, Kuria Metropolitalna w Katowicach, 1999, s. 19. ISBN 83-86922-67-2.
  • Śląski słownik biograficzny Seria nowa. pod redakcją M. Fazana i F. Serafina. T. I. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1999. ISBN 83-226-0833-0.

Linki zewnętrzne