Jan Alfons Brandt herbu Przysługa (ur. 26 lutego 1812 w Warszawie, zm. 10 marca 1846 tamże) – lekarz warszawski, ojciec malarza Józefa Brandta, kolega szkolny Fryderyka Chopina.

Jan był synem lekarza warszawskiego Franciszka Antoniego Brandta (1777–1837, uszlachconego w 1820 z herbem Przysługa) i Marianny z domu Spaeth (1778–1845), córki lekarza Fryderyka Spaetha.

Uczęszczał do Liceum Warszawskiego, potem zapisał się na wydział lekarski tamtejszego Uniwersytetu. W czasie powstania listopadowego pracował pod kierownictwem ojca jako podlekarz w lazarecie urządzonym w koszarach sapieżyńskich. Po upadku powstania Uniwersytet został zamknięty i Brandt udał się na dalsze studia do Berlina. Uzyskał tam doktorat w 1835 i powrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko ordynatora w szpitalu im. Dzieciątka Jezus. W roku 1846 zaraził się tam tyfusem i zmarł po krótkiej chorobie^[1].

Jan Brandt poślubił siostrę architekta Józefa Lessela, Annę Krystynę Mariannę (1811–1878), stając się szwagrem innego znanego lekarza, Adama Helbicha.

Brandt został pochowany obok ojca na warszawskich Powązkach (kwatera 13-5-1/2)^[2]. Matka spoczywa na cmentarzu ewangelickim w Warszawie (Al. 3 nr 9)^[3].

Autor O ubezpieczeniach na przypadek choroby i śmierci (1846) i artykułów na temat chirurgii opublikowanych Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (tom XV)^[4]

• Ludwik Zembrzuski: Brandt Alfons Jan Fryderyk. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 387. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0