Syn Jana i Katarzyny z domu Gilauz. Oboje rodzice wcześnie zmarli. Opiekunowie oddali go na naukę do felczera. W 1794 rozpoczął naukę w nowo utworzonej szkole chirurgicznej. Dzięki wsparciu Fryderyka Spaetha, przyszłego teścia, rozpoczął naukę w berlińskiej pepinierze lekarskiej (wojskowa szkoła lekarzy). Po ukończeniu nauki i powrocie do Warszawy objął stanowisko profesora w szkole akuszerek oraz dyrektora nowo założonego instytutu położniczego.
W 1804 uzyskał doktorat w Halle. W 1808 był fizykiem miasta Warszawy oraz dyrektorem instytutu szczepienia ospy ochronnej. Wraz z A.F. Wolffem i Józefem Czekierskim był założycielem Akademii Lekarskiej w Warszawie. Nauczał w tej szkole anatomii, medycyny i weterynarii. W 1820 był jednym z członków założycieli Towarzystwa Lekarskiego, którego był wiceprezesem w latach 1824-1830 oraz prezesem w latach 1830-1837. Brał udział w Powstaniu Listopadowym i został odznaczony złotym Krzyżem Virtuti Militari[1]. Był twórcą szpitala cholerycznego w Warszawie oraz służby medycznej w czasie epidemii.
Zmarł na apopleksję 21 września 1837 i został pochowany na warszawskich Powązkach (kwatera 13-5-1/2)(kwatera 13-2-13/14)[2]
Grób lekarza Franciszka Brandta na Starych Powązkach w Warszawie
S. Orgelbrand: Encyklopedia Powszechna. T. 9. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego Odlewni czcionek i Drukarni S. Orgelbranda Synów., 1896, s. 59-60, seria: Encyklopedia Powszechna : z ilustracjami i mapami.. [dostęp 2020-12-10].
