Przed objęciem stanowiska burmistrza mieszkał w rodzinnym majątku w Kortowie. Przed objęciem funkcji burmistrza był sekretarzem miejscowej landratury oraz skarbnikiem magistratu. Lata jego kadencji przypadły na kryzys handlowy i głodowy w mieście. Zamknięto wówczas m.in. hutę szkła, która działa od kilkuset lat. Doszło również do klęsk żywiołowych, m.in. zniszczeń upraw zboża i ziemniaków. Mimo to w czasie rządów Rarkowskiego liczba ludności Olsztyna zwiększyła się niemal dwukrotnie. Zainicjował budowę urządzeń komunalnych, przeprowadził oczyszczanie i brukowanie ulic, a także remont ratusza. Zlecił zasypanie fosy miejskiej, wybudowanie studni głębinowych i zamontowanie olejowego oświetlenia ulic.
W 1843 był współzałożycielem, a także przewodniczącym Towarzystwa Upiększania Miasta. W 1862 rozpoczął pracę nad budową na terenie lasu miejskiego ośrodka wypoczynkowego Jakubowo. Organizował coroczne „Święto Jakubowe” (25 lipca), a w 1853 przewodniczył obchodom 500-lecia nadania Olsztynowi praw miejskich.
W 1866 ufundował przydrożny drewniany krzyż dziękczynny za zakończenie epidemii cholery z polskojęzycznym napisem: „od powietrza, głodu, ognia i wojny”[1].
↑W 1886 krzyż drewniany został zastąpiony żelaznym, a w latach 60. XX wieku przeniesiony z ówczesnej Hohensteiner-Straße (ul. Olsztynecka, obecnie al. Warszawska) pod Kaplicę Jerozolimską przy ul Grunwaldzkiej.
Bibliografia
Jan Chłosta, Ludzie Olsztyna, Urząd Miasta Olsztyn, Olsztyn 2003, s. 98–99
