Jadwiga Kaczyńska pochodziła z rodziny Jasiewiczów herbu Rawicz[1]. Była córką inżyniera budownictwa Aleksandra Jasiewicza i Stefanii z Szydłowskich (primo voto Fyuth). Miała siostry Irenę, Władysławę, Janinę, Wandę i przyrodniego brata Jana, który został zamordowany w sowieckim łagrze za próbę przedostania się na Zachód do Polskich Sił Zbrojnych[2]
Stryj Jadwigi, płk Wincenty Jasiewicz mieszkał przed wojną w Baranowiczach; miał syna Lucjana, który uczył się w tym samym liceum, co przyszły mąż Jadwigi – Rajmund Kaczyński. Drugi stryj, rotmistrz Edward Jasiewicz, poległ w wieku 25 lat w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920[3]. Wuj Jadwigi, Jerzy Szydłowski, był pionierem harcerstwa w Starachowicach, a jego imieniem nazwano jedną z ulic prowadzącą do stanicy harcerskiej nad Lubianką. Wuj Rusław Szydłowski, harcerz, poszedł razem z braćmi na wojnę polsko-bolszewicką, w której zginął mając 16 lat[3].
Starsza siostra Jadwigi, Irena Jasiewiczówna, poślubiła Stanisława Miedzę-Tomaszewskiego, powstańca warszawskiego, wykładowcę ASP w Warszawie i późniejszego ojca chrzestnego Lecha Kaczyńskiego.
Życiorys
W czasie okupacji niemieckiej była sanitariuszką, harcerkąSzarych Szeregów w Starachowicach na Kielecczyźnie, nosiła pseudonim „Bratek”[4][5]. Mieszkała u dziadków, w leśniczówce przy ul. Tychowskiej (ob. ul. Radomska) na Osiedlu Bugaj w Starachowicach. Przyrzeczenie harcerskie złożyła w nieistniejącym już budynku Szkoły Podstawowej nr 2, należała do zastępu „Zioło” w drużynie im. Emilii Plater. Od 1944 pracowała na oddziale chirurgii starachowickiego szpitala, gdzie m.in. niosła pomoc partyzantom, rannym w operacji "Burza". W Starachowicach spędziła całą wojnę, dopiero po jej zakończeniu wyjechała do Warszawy[5][6][7]. Po wojnie wstąpiła do Sodalicji Mariańskiej[8]. W 1946 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Starachowicach.
Leon Kruczkowski. Monografia bibliograficzna, Wrocław 1992
Jan Józef Lipski. Monografia bibliograficzna, Warszawa 2001
Moja prawdziwa historia, seria Fakt, Warszawa 2004 (współwydana ze wspomnieniami Wojciecha Fibaka).
Współautorka Słownika pseudonimów pisarzy polskich XV wieku – 1970 rok, Wrocław 1994. Jest również autorką przedmowy do wydania NiemcówLeona Kruczkowskiego z 1983.
Nagrody, wyróżnienia i upamiętnienie
W 2005 została uhonorowana tytułem Człowieka RokuŻycia Warszawy za stworzenie domu, w którym rodził się świat wartości zmieniających Polskę.
W styczniu 2013 Rada Miasta Starachowic przyznała Jadwidze Kaczyńskiej pośmiertnie honorowe obywatelstwo Starachowic[18].
W przeddzień pierwszej rocznicy śmierci Jadwigi Kaczyńskiej, 16 stycznia 2014 w Panteonie Pamięci Narodu Polskiego na placu przed kościołem Wszystkich Świętych w Starachowicach została odsłonięta tablica jej poświęcona z inskrypcją: Jadwidze Kaczyńskiej z wdzięczności za dar życia Prezydenta i Premiera RP – w I rocznicę śmierci Mieszkańcy Starachowic[19][20].
28 października 2016 jej imię nadano jednej z ulic w Starachowicach[21].
↑BiankaB.MikołajewskaBiankaB., Powstańczy mit Kaczyńskich [online], www.polityka.pl, 2010 [dostęp 2022-09-21](pol.).
↑Sławomir Cenckiewicz, Anna Piekarska, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013, s. 27. ISBN 978-83-7785-229-3.
Anna Poppek: Obrączki. Opowieść o rodzinie Marii i Lecha Kaczyńskich. Warszawa: G+J Gruner+Jahr Polska, 2010. ISBN 978-83-623-43-08-9. Brak numerów stron w książce
Jerzy Kubrak, Jadwiga Kaczyńska: Jadwiga Kaczyńska. Moja prawdziwa historia. Warszawa: Axel Springer Polska. ISBN 83-89371-29-4. Brak numerów stron w książce