Józef Zięba (ur. 15 sierpnia 1932 w Powórsku na Wołyniu, zm. 5 lutego 2022 w Lublinie^[1]) – polski poeta i prozaik.

Urodził się 15 sierpnia 1932 roku w Powórsku na Wołyniu w rodzinie robotniczej, syn Stanisława i Antoniny z d. Bomba. W 1943 roku z powodu agresji ukraińskich nacjonalistów, jedo rodzice uciekli do Kowla, a następnie do Chełma. W 1947 roku ukończył szkołę powszechną, a w 1951 roku ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie. W latach 1951–1955 studiował na wydziale filologii polskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Na studiach był członkiem Koła Polonistów Studentów KUL, gdzie debiutował jako poeta w czasopiśmie „Polonista”. 14 października 1955 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów^[2].

W czasie stalinowskim jako absolwent KUL-u, miał trudności ze znalezieniem pracy. Przez rok czasu był nauczycielem w szkole dla pracujących w Lublinie, a następnie kilka miesięcy pracował w redakcji „Lubelskiego Tygodnika Katolickiego”. Należał do grup literackich „Golkonda” i „Atlantyda”. W październiku 1956 był związany z Lubelskim Klubem Literackim oraz Klubem Stowarzyszeń Twórczych. W marcu 1957 roku przez miesiąc, pracował w schronisku dla nieletnich przestępców w Dominowie. Był współredaktorem dodatku literackiego „Teraz” do Kuriera Lubelskiego, a także debiutował w Tygodniku Powszechnym^[2].

W 1957 roku został pracownikiem Lubelskim Domu Kultury, jako kierownik klubu młodzieżowego, instruktor w poradni Kulturowo-Oświatowej, a następnie jako kierownik działu organizacji pracy, dokumentacji i wydawnictw, a następnie badań i organizacji pracy kulturalno-oświatowej. W 1967 roku był współorganizatorem Muzeum Literackiego im. Józefa Czechowicza w Lublinie, a w latach 1968–1989 był kierownikiem muzeum^[2].

W 1974 roku uzyskał doktorat w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie na podstawie pracy „Amatorski ruch teatralny na wsi 1918–1939”, pod kierunkiem prof. Zbigniewa Raszewskiego. Był członkiem Lubelskiego Klubu Literackiego, Lubelskiego Oddziału ZLP, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor dziewięciu tomików poezji^[2][3].

Od 1989 należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich^[4], a w 1996 roku został wybrany prezesem zarządu lubelskiego oddziału Stowarzyszenia.

Do 2016 opublikował m.in. siedem tomików wierszy, a także cykl wspomnieniowy Znad Stochodu. Wspomnienia wołyńskie (2001), Miasto ocalenia (2005), Lublin, miasto przeznaczenia (cz. I–III, 2007, 2012).

Wybrane tytuły:

• Stęskniony krokodyl (1957, wiersze)^[5]
• Zasiew soczysty (1965, wiersze)
• Świadectwo istnienia (1970)
• Z dalekich wypraw (1972)
• Życie literackie Lublina w okresie PKWN (1974)
• Ruch teatralny na wsi 1918–1939 (1976)^[4]
• Dzierżak (1978, powieść)
• Szklaneczka króla Stasia (wyd. I – 1977, wyd. II – 1983)^[6].
• Jasełka^{[potrzebny przypis]}
• Wspaniały dar króla i inne lubelskie opowieści (1996)
• Dzieje jednego obrazu. Opowieść o cudownej ikonie Matki Boskiej Chełmskiej (2005)
• Rozmowy o Józefie Czechowiczu (2006)
• Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Narodziny uczelni (2008)
• Był Człowiek, w którym moja ziemia ujrzała, że jest związana z niebem (poemat poświęcony Janowi Pawłowi II, 2014)
• Opowieść o długim żywocie i przedwczesnej śmierci lubelskiej fary (2014)^[3]
• Tajemnice lubelskiego koziołka. Dwadzieścia jeden opowieści (2016)

• Nagroda im. Józefa Czechowicza
• Nagrodę Towarzystwa Miłośników Lublina
• Nagroda Miasta Lublina (1978)
• Srebrna honorowa odznaka Zasłużony dla Lublina (1981)
• Honorową odznaka Za Zasługi dla Lubelszczyzny (1986)^[4]
• Literacką Nagrodę im. Sebastiana Klonowica „Acernus 2017” (2017)

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce