Iwan Fiedko

Iwan Fiedko
Иван Фёдорович Федько
Ilustracja
komandarm I rangi komandarm I rangi
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1897
Chmiełów, gubernia połtawska

Data i miejsce śmierci

26 lutego 1939
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1916–1917, 1918–1937

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji

podpis
Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru
Multimedia w Wikimedia Commons
Iwan Fiedko

Iwan Fiodorowicz Fiedko, ros. Иван Фёдорович Федько (ur. 12 czerwca?/24 czerwca 1897 w Chmiełowie w guberni połtawskiej, zm. 26 lutego 1939) – radziecki wojskowy, komandarm I rangi, z pochodzenia Ukrainiec.

Służba wojskowa

Pochodził z ukraińskiej rodziny chłopskiej. Od 1917 był członkiem WKP(b)[1].

Był chorążym w armii carskiej podczas I wojny światowej[2]. W końcu 1917 r. utworzył w Teodozji oddział Czerwonej Gwardii, który do początku 1918 rozwinął się w I Czarnomorski Pułk Rewolucyjny 3 kolumny (dywizji) wojsk rewolucyjnych Północnego Kaukazu; Fiedko pozostawał jego dowódcą[2]. Od 27 października 1918 był p.o. dowódcy całości wojsk Północnokaukaskiej Republiki Radzieckiej[2]. Następnie od 17 do 30 listopada 1918 był dowódcą 11 Armii. Nie zdołał zapobiec ostatecznemu rozbiciu tych wojsk, które już w poprzednich miesiącach poniosły szereg klęsk w starciach z lepiej dowodzoną i bardziej zdyscyplinowaną Armią Ochotniczą gen. Denikina[3]. W styczniu 1918 r. 11 Armia została formalnie przekształcona we Front Kaspijsko-Kaukaski[4].

W latach 1919–1920 Fiedko był członkiem Rewolucyjnego Komitetu Wojskowego Republiki Krymskiej, zastępcą ludowego komisarza marynarki wojennej i dowódcy Armii Krymskiej. Od lipca do listopada 1919 był dowódcą 58 dywizji strzeleckiej, następnie od czerwca do grudnia 1920 46 dywizji strzeleckiej. W 1921 dowodził 187 Brygadą Piechoty, razem z którą brał udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie[2]. W tym samym roku brał także udział w tłumieniu powstania tambowskiego[2].

Od 1921 do 1922 uzyskał wyższe wykształcenie w Akademii Sztabu Generalnego RChACz[2].

Od 1922 do 1924 dowodził 18 Dywizją Strzelecką, od 1924 do 1925 13, a od 1925 do 1927 2 Korpusem Strzeleckim. Od 1927 do 1928 był szefem sztabu Północno-Kaukaskiego Okręgu Wojskowego, od 1928 do 1931 zastępcą dowódcy Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W latach 1931–1932 dowodził Kaukaską Armią Czerwonego Sztandaru, a od 1932 do 1933 Nadwołżańskim Okręgiem Wojskowym. Оd 1933 do 1937 był zastępcą dowódcy Specjalnej Dalekowschodniej Armii Czerwonego Sztandaru i dowódcą Nadmorskiej Grupy Wojsk SDACS[2].

W 1935 został mianowany komandarmem II rangi.

W latach 1937–1938 dowodził Kijowskim Okręgiem Wojskowym, w 1938 został pierwszym zastępcą ludowego komisarza obrony ZSRR, członkiem Rady Wojskowej przy Ludowym Komisarzu Obrony ZSRR[2].

W 1938 został mianowany komandarmem I rangi[1].

Odznaczenia

Areszt i rozstrzelanie

7 lipca 1938 został aresztowany, 26 lutego 1939 został skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego za uczestnictwo w spisku wojskowo-faszystowskim na karę śmierci i rozstrzelany tego samego dnia.

26 maja 1956 został zrehabilitowany[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Репрессированные военнослужащие Красной Армии. [dostęp 2014-10-26]. (ros.).
  2. ↑ a b c d e f g h Федько Иван Федорович [online], hrono.ru [dostęp 2018-02-28].
  3. ↑ P. Kenez, Red Attack, White Resistance: Civil War in South Russia 1918, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 978-0-9744934-4-2, s. 187-188.
  4. ↑ E. Mawdsley, Wojna domowa w Rosji 1917-1920, Bellona, Warszawa 2004, ISBN 978-83-11-11638-2, s. 207-209.